ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 73

 

ΜΝΗΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ  ΝΟΕΜΒΡΗ ΤΟΥ  73

14 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 - 14 ΝΟΕΜΒΡΗ 2025

52 ΧΡΟΝΙΑ ΤΩΡΑ Η ΙΔΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑ

ΨΩΜΙ- ΠΑΙΔΕΙΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΕΘΝΙΚΗ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑ-ΛΑ'Ι'ΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ

ΕΞΩ ΟΙ ΗΠΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΤΟ

Σαν σήμερα πριν 52 χρόνια ξεκίνησε η εξέγερση του Πολυτεχνείου, η κορυφαία πράξη του αντιδικτατορικού αγώνα .Είμαι τυχερός που ήμουν και εγώ εκεί από τη πρώτη στιγμή μέχρι τη τελευταία.

Προσπάθησα 52 χρόνια τώρα να μην προδώσω το Νοέμβρη της γενιάς μας

Σαν σήμερα ξεκίνησαν όλα. Ξεκίνησε δική μας έφοδος στον ουρανό. Ξεκίνησε η κορυφαία πράξη του αντιδικτατορικού κινήματος η εξέγερση του Πολυτεχνείου . Απο το πρωί οι φοιτητές του Πολυτεχνείου συγκεντρώθηκαν στο προαύλιο έκαναν Συνέλευση και αποφάσισαν τη κύρηξη αποχής από τα, μαθήματα με αίτημα να γίνουν ελεύθερες εκλογές στους φοιτητικούς συλλόγους τον Δεκέμβρη και όχι μετά από ένα χρόνο που είχε ανακοινώσει η Χούντα. Συνελεύσεις έγιναν και στη Νομική στη Φυσικομαθηματική και στην Ιατρική. Το μεσημέρι 1500 περίπου φοιτητές της Νομικής και της Φυσικομαθηματικής ξεκίνησαν για το Πολυτεχνείο διότι κυκλοφόρησε η είδηση ότι στο Πολυτεχνείο πέφτει ξύλο .

Το απόγευμα σαν σήμερα πάρθηκε η απόφαση για την κατάληψη του Πολυτεχνείου.

Θυμάμαι εκείνη την ημέρα δεν είχαμε πάει στην σχολή. Το απόγευμα νωρίς πήγαμε με τον συγκάτοικο μου τον Ηλία Σεργουνιωτη Ilias Sergouniotis στον κινηματογράφο "Αλεξάνδρα" Πατησίων και Λ. Αλεξάνδρας να δούμε το έργο του Σαρλω τα " Φώτα της Πόλης " .Όταν τελείωσε γύρω στις 7μμ βγαίνοντας  από την αίθουσα ακούσαμε συνθήματα στο Πολυτεχνείο. Πήγαμε εκεί να δούμε τι γίνεται και αποφασίσαμε να μείνουμε .Βρήκα αμέσως όταν μπήκαμε τον κουμπάρο μου Ηλίας Μπιτσάνης ο οποίος μας ενημέρωσε τι έχει γίνει μέχρι εκείνη τη στιγμή. Ανέλαβα, "υπηρεσία" τη νύχτα μαζί με τον Ηλία, περιφρούρηση στην πόρτα  ,της Τοσίτσα.

Δεν βγήκα πάρα μόνο όταν μπήκε το τανκς... .

 

 

2η ημέρα Πέμπτη 15 Νοέμβρη 1973

Στις 5 το πρωί άρχισαν να ακούγονται τα πρώτα συνθήματα της μέρας, ενώ αστυνομικές δυνάμεις βρίσκονταν στους γύρω του Πολυτεχνείου δρόμους.

Γύρω στις 9 άνοιξαν οι πόρτες του Πολυτεχνείου. Κυκλοφόρησαν πολλές προκηρύξεις της Συντονιστικής Επιτροπής, ενώ εξακολουθούσαν να γράφονται και χιλιάδες χειρόγραφες.

Τότε έγινε γνωστό ότι καταφθάνουν φοιτητές από τη Πάτρα κι αγρότες από τα Μέγαρα, γεγονός που ενίσχυσε τη μαχητική διάθεση.

Μπήκε σε λειτουργία ο ραδιοφωνικός σταθμός του Πολυτεχνείου, μέσω του οποίου ο λαός καλείτο σε "ΓΕΝΙΚΗ ΑΠΕΡΓΙΑ" και "ΓΕΝΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ".

Στις 8 το πρωί η Σύγκλητος του Ε.Μ.  Πολυτεχνείου σε έκτακτη συνεδρίαση στα κτίρια του Ζωγράφου αποφάσισε να στείλει έγγραφο στην κυβέρνηση και να ζητήσει να μη γίνει επέμβαση στο Πολυτεχνείο.

Στις 2 το μεσημέρι η κυβέρνηση απάντησε στη Σύγκλητο ότι θα σεβαστεί το απαραβίαστο του Πανεπιστημιακού ασύλου.

Σε εκδηλώσεις συμπαράστασης κατέβηκαν οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πάτρας και της Θεσσαλονίκης, ενώ φοιτητές του πανεπιστημίου των Ιωαννίνων κατέλαβαν το κτίριο της σχολής τους.

Συγκεντρώθηκαν τρόφιμα, χρήματα, ενώ πλήθος κόσμου έδινε τσιγάρα, χρήματα, ψωμιά και κάθε λογής είδη για την ενίσχυση της κατάληψης.

Το απόγευμα της Πέμπτης ο κλοιός των αστυνομικών έσπασε. Μέσα στο Πολυτεχνείο μπήκαν πολλοί μαθητές και ιδιαίτερα των τεχνικών σχολών, συγκεντρωμένοι κάτω από ένα μεγάλο πανό.

Το πρωί της Πέμπτης ο χώρος του Πολυτεχνείου ήταν σχεδόν άδειος από τους εργάτες. Λιγοστά άτομα που είχαν μείνει, έγραφαν προκηρύξεις και έφτιαχναν πανό, όπου κυριαρχούσε το σύνθημα της "Γενικής Απεργίας".

Οι διαδηλωτές μαζί με άλλους εργάτες από  το δρόμο μπήκαν ξανά στο Πολυτεχνείο και πήγαν στο κτίριο Γκίνη όπου άρχισε η προγραμματισμένη συνέλευση.

Στην αίθουσα βρίσκονταν και πολλοί εργάτες.

Η Συντονιστική Επιτροπή δήλωσε ότι η κατάληψη θα συνεχιστεί μέχρι να ικανοποιηθούν όλα τα αιτήματα. Δημιουργήθηκαν παντού και για κάθε ζήτημα επιτροπές.

Η πρώτη μέρα της κατάληψης ήταν κύρια φοιτητική και σπουδαστική. Όμως τις επόμενες δύο μέρες το κατέβασμα πλήθους λαού στους δρόμους ξεπέρασε κάθε πρόβλεψη.

......

 

 

Η ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973

Κάθε χρόνο η μνήμη μου αυτές τις ώρες γυρίζει κάθε χρόνο πίσω στις τρεις ημέρες που συγκλόνισαν την Ελλάδα και τον κόσμο όλο. Γυρίζει στις μεγάλες εκείνες ώρες του Νοέμβρη του 1973. Αυτή την ώρα πριν 52 χρόνια η μεγάλη σύγκρουση είχε αρχίσει .Η αστυνομία χτυπούσε στο ψαχνό . Κανένας από όσους είμαστε μέσα δεν σκέφτηκε να φύγει παρότι είχαμε συνειδητοποιήσει ότι μόνο με τανκς θα μας έβγαζαν από μέσα .Θυμάμαι μετά την συνέντευξη τύπου της Συντονιστικής  Επιτροπής είχα ρωτήσει τον Παναγιώτη το Λαφαζάνη να μου πει τι εκτιμά ότι θα γίνει στη συνέχεια. Μου είχε πει χαρακτηριστικά." Θανάση από εδώ δεν μπορεί πλέον να μας βγάλει η αστυνομία. Θα μας βγάλουν με χοντρή επέμβαση. Αν φοβάσαι να φύγεις. Δεν είναι ούτε ντροπή ούτε κακό να φοβάσαι. Είναι φυσιολογικό .Όλοι φοβόμαστε. Εγώ βέβαια δεν μπορώ και δεν πρέπει να φύγω. Ότι ήταν να κάνουμε το έχουμε κάνει μέχρι τώρα. Από εδώ και πέρα εμείς είμαστε άοπλοι ενώ αυτοί έχουν όπλα."

Το σκέφτηκα για 30 δευτερόλεπτα και του είπα ΟΧΙ δεν φεύγω εδώ θα μείνω  και έμεινα μέχρι που μπήκε το τανκς.

Νοιώθω τον εαυτό μου πολύ τυχερό που ήμουν παρών στη μεγάλη αυτή στιγμή της Νεότερης Ιστορίας της Ελλάδας. Το Πολυτεχνείο είναι μια από τις μεγάλες στιγμές του λαού μας .Το Πολυτεχνείο άνοιξε το δρόμο για την ελευθερία, και τη δημοκρατία. Αφήνει παρακαταθήκη αγώνα και συλλογικής δράσης για τους νεότερους. Αποτελεί μια πρόκληση στη σημερινή γενιά για τα δικά της “Πολυτεχνεία”. Για να πάει μπροστά η πατρίδα μας και η κοινωνία .

 

ΜΝΗΜΕΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973

Είχε ξημερώσει για τα καλά το Σάββατο 17 Νοέμβρη 1973 .Βλέπαμε πίσω από τις κουρτίνες να πλένουν τα αίματα στο Πολυτεχνείο .Η γυναίκα που μας έκρυψε όλη τη νύχτα στη πολυκατοικία σχεδόν απέναντι από την είσοδο της Στουρνάρα (στον 5ο όροφο) είχε κατέβει στις 8.30 μαζί με ένα από τα δυο μικρά παιδιά που ήταν μαζί μας (16αρικα ήταν μαθητευόμενοι σε συνεργείο αυτοκίνητων) και μας έφερε ξυραφάκια για να ξυριστούμε, αλλά και για να δει αν μπορούμε να φύγουμε. Όταν ο μικρός έφτασε στην Ακαδημίας πήρε τηλέφωνο στο σπίτι του ζευγαριού που είμαστε (και της είπε "θεία της μαμάς της έπεσε λίγο ο πυρετός" (ήταν το συνθηματικό ότι έφτασε μέχρι την Ακαδημίας) . Ξυριστήκαμε (έκοψα το μούσι και κράτησα το μουστάκι από τότε ) και αρχίσαμε ένας -ένας αρχικά και στη συνέχεια ζευγάρια να βγαίνουμε (μπορούσαμε να σχηματίσουμε 5 ζευγάρια). Για καλή μας τύχη απέναντι από την είσοδο της πολυκατοικίας ήταν παραταγμένες κλούβες της Αστυνομίας και δεν έβλεπαν από που βγαίνουμε . Ήμουν το τελευταίο ζευγάρι που έφυγα από το σπίτι με τη συμφοιτήτρια μου τη Γιάννα τη Μαραγκού από τη Νάξο. Πριν είχε φύγει ο Νίκος ο Παπαδόπουλος από τη Τρίπολη δευτεροετής και αυτός φοιτητής στους Πολιτικούς Μηχανικούς του ΕΜΠ

.Κατευθυνθήκαμε γρήγορα προς τη πλατεία Εξαρχείων και πήραμε ταξί δευτερόλεπτα πριν πέσουμε πάνω σε μια ομάδα ΕΣΑ-ΤΖΗΔΩΝ που έκαναν περιπολία .Πήγα τη Γιάννα στο σπίτι της στα Πατήσια και με το ίδιο ταξί πήγα στο σπίτι του συμφοιτητή και φίλου μου του Χριστόφορου του Σκιαδά (ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια Γενικός Διευθυντής στο ΙΚΑ). Ο Χριστόφορος έμενε Ερεσού και Χαρ. Τρικούπη. μαζί με τα αδέρφια του . Είχε βγει το μεσημέρι της Παρασκευής για να κάνει ένα μάθημα σε ένα παιδάκι και δεν μπόρεσε μετά να μπει πάλι μέσα στο Πολυτεχνείο. Χτύπησα το κουδούνι και ανέβηκα . Αγκαλιαστήκαμε είδε ότι ήμουν σώος . Πήρα τηλέφωνο (Είχε τηλ στο σπίτι ο Χριστόφορος εγώ στο δικό μου δεν είχα). στο χωριό τη μάνα μου και το πατέρα μου για να με ακούσουν ότι είμαι καλά. Είχαν πεθάνει από την αγωνία διότι ήταν βέβαιοι ότι θα ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο αφού ξέρανε τη ζούρλια μου όπως έλεγε η μακαρίτισσα η μάνα μου και γνώριζαν ότι ήμουν το Φλεβάρη και το Μάρτη στις καταλήψεις της Νομικής Η ώρα είχε φτάσει περίπου 11 .Στο κέντρο ακούγαμε τους πυροβολισμούς . Μετά από λίγο ακούσαμε από το ραδιόφωνο το διάγγελμα του χουντικού στρατηγού Ζαγοριανάκου ότι «κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος καθ άπασαν την επικράτεια». Τότε και με πίκρα λέω στο Χριστόφορο και στα αδέρφια του . Φίλε δυστυχώς τελείωσαν όλα . Ας φάω τώρα και θέλω να κοιμηθώ διότι είχα να κοιμηθώ από τη Τρίτη ,αφού τις δυο νύχτες μέσα στο Πολυτεχνείο (Τετάρτη και Πέμπτη ) δεν είχα κοιμηθεί καθόλου ούτε φυσικά τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής που μπήκε το τανκς και κρυφτήκαμε στο σπίτι 16 άτομα (14 φοιτητές-τριες

και 2 μαστοράκια ) απέναντι από την είσοδο της Στουρνάρα όπως έχω αναφέρει. Κοιμήθηκα το μεσημέρι του Σαββάτου και ξύπνησα στις 8 το βράδυ της Κυριακής .

Κλείνοντας θέλω να πω εκ μέρους και των 16 που είμαστε στο συγκεκριμένο διαμέρισμα ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στο ζευγάρι που μας έκρυψε και ιδιαίτερα στη ΓΥΝΑΙΚΑ που επέδειξε ΜΕΓΑ ΘΑΡΡΟΣ όταν δυο φορές στις 4-4.30 ήρθε απόσπασμα της Αστυνομίας να ρωτήσει αν κρύβονται φοιτητές και στη συνέχεια πάλι στις 6. Η γυναίκα τους άνοιγε τη πόρτα με το μωρό της στην αγκαλιά το οποίο προφανώς αφού το ξυπνούσε έκλαιγε και με τρομερό θάρρος και ηθοποιία τους έπειθε ότι δεν υπάρχει κανένας στο σπίτι της και διαμαρτυρόταν ότι έρχονται συνεχώς και χτυπούν τη πόρτα με συνέπεια να έχει τρομοκρατηθεί το μωρό της. Δεν τους άφηνε περιθώριο να μπουν μέσα . Εμείς είμαστε κλεισμένοι στο υπνοδωμάτιο και δεν βγάζαμε ούτε ανάσα. Είμαστε επίσης τυχεροί γιατί και ο θυρωρός δεν ήταν ρουφιάνος της Αστυνομίας ήταν Δημοκράτης .Το ζευγάρι δυστυχώς δεν το βρήκαμε στη πρώτη επέτειο το 1974 που πήγαμε με το Νίκο και τη Γιάννα να τους βρούμε και να τους ευχαριστήσουμε (Η ΓΥΝΑΙΚΑ ήταν κομμώτρια και ο άντρας της ράφτης ) . Μας είπε ο θυρωρός ότι πούλησαν το σπίτι και έφυγαν γιατί δεν άντεχε η γυναίκα να θυμάται τη σκηνή με το τανκς που μπήκε και έριξε τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου η οποία πλάκωσε όσους ήταν πίσω .

Οι μνήμες αυτές με σημάδεψαν.  Θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που συμμετείχα σε αυτή ,τη μεγαλύτερη στιγμή των τελευταίων 70 χρόνων της νεότερης ελληνικής ιστορίας, σε αυτές τις 3 μεγάλες ήμερες που με σημάδεψαν σε όλη μου τη μέχρι τώρα ζωή μου. Προσπάθησα μέχρι τώρα να μη προδώσω τα μεγάλα ιδανικά της εξέγερσης του Πολυτεχνείου και τον ίδιο μου τον εαυτό.

Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ

 

 

ΝΕΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ

Περνάω καμιά φορά στα Εξάρχεια από τη «Μουριά» και λέω μια καλημέρα στον Δημήτρη Παπαχρήστο. Τη φωνή του Πολυτεχνείου:

«Αδέρφια μας στρατιώτες, είμαστε άοπλοι!

Δεν θα πυροβολήσετε!

Δεν θα σκοτώσετε τ’ αδέρφια σας!»

Ο Δημήτρης είναι η απάντηση στην ανοησία-καραμέλα πως τάχα τα παιδιά της εξέγερσης εξαργύρωσαν τους αγώνες τους.

Χιλιάδες οι αγνοί αγωνιστές σαν τον Δημήτρη, μετρημένοι στα δάχτυλα όσοι εξαργύρωσαν.

Νέος φοιτητής στην Αθήνα τον Νοέμβρη του ’73, άκουσα στο τρανζιστοράκι το «Εδώ Πολυτεχνείο» και έτρεξα.

Πώς να μη μισήσεις τον φασισμό; Πώς να μη γίνεις ασυμβίβαστος δημοκράτης όταν ζεις τέτοιες συγκλονιστικές στιγμές στην εφηβεία σου;

Τη χούντα δεν την έριξε το Πολυτεχνείο.

Τι πέτυχε τότε ο ξεσηκωμός των εικοσάρηδων του ’73; Γιατί λύσσαξαν να τον αμαυρώσουν τα κάθε λογής φασιστοειδή;

Το Πολυτεχνείο ξέπλυνε την ντροπή ενός ολόκληρου λαού που εφτά χρόνια ανέχτηκε αδιαμαρτύρητα τον εξευτελισμό.

Ενός λαού-ραγιά που έσκυψε το κεφάλι.

Όχι μόνο δεν αντιστάθηκε, αλλά και χειροκρότησε. Πλην ελαχίστων.

Την ιστορία τη γράφουν οι εξαιρέσεις. Οι λίγοι πάνε τον κόσμο μπροστά. Αυτοί προηγούνται και η μάζα ακολουθεί. Οι εικοσάρηδες του ’73 ήταν οι μπροστάρηδες.

Το σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία» είναι και σημερινό. Πιο σημερινό δεν γίνεται!

ΨΩΜΙ; Μισθοί-χαρτζιλίκι, εργασιακός μεσαίωνας, 13ωρα, συντάξεις πείνας, ληστρικές ανατιμήσεις.

ΠΑΙΔΕΙΑ; Σκόπιμα υποβαθμισμένη η δημόσια, εμπόριο πτυχίων η ιδιωτική.

ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ; Μισό αιώνα από την πτώση της δικτατορίας, η δημοκρατία βρίσκεται και πάλι στο απόσπασμα.

Στρατιωτικό πραξικόπημα τότε, κοινοβουλευτικά και δικαστικά πραξικοπήματα σήμερα.

Ελεύθεροι και ωραίοι όσοι πιάνονται με τη γίδα στην πλάτη, στο σκαμνί οι μάρτυρες που τους ξεμπροστιάζουν.

Χούντα των συνταγματαρχών την επταετία 1967–1974, χούντες και μαφίες πολιτικές, μιντιακές, οικονομικές και όχι μόνο το 2025.

Πολίτευμα: Προεδρευομένη Ληστοκρατία.

Στον γύψο οι εξουσίες-πυλώνες της Δημοκρατίας τότε, στον γύψο και τώρα.

Από το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν» στο «έτσι γουστάρω και σε όποιον αρέσει».

Από την ψευτοβουλή του Παπαδόπουλου στη Βουλή-θεραπαινίδα του πρωθυπουργού.

Από τους βασιλικούς επιτρόπους των έκτακτων στρατοδικείων, στους εισαγγελείς που «κλώθουν» και κουκουλώνουν.

Από τους Γεωργαλάδες και τη χουντική προπαγάνδα της ΥΕΝΕΔ, στους «πετσωμένους» που κάνουν τη νύχτα, μέρα:

Εθνοσωτήρες αυτοί που μας βούλιαξαν, στο πυρ το εξώτερο αυτοί που μας ανέσυραν από τον βυθό και πήραμε ανάσα.

Ο «πτωχός πλην τίμιος» δικτάτορας, που ζούσε σαν Κροίσος στη βίλα Ωνάση, οι απευθείας αναθέσεις σε Παττακογαμπρούς και τα χρυσοφόρα «Τάματα του Έθνους» έδωσαν τη θέση τους στις ληστοσυμμορίες των Ζίμενς, των Νοβάρτις, των απευθείας αναθέσεων, των ανατιμήσεων-φωτιά.

Με τανκς επέβαλαν το ’67 τη χούντα τους μια χούφτα καραβανάδες, με τα εξαγορασμένα μίντια επιβάλλουν σήμερα τις δικές τους χούντες μια χούφτα «νταβατζήδες».

Η αποθέωση του «κιτς» με την αισθητική των άξεστων χουνταίων τότε, η απόλυτη παρακμή με ψυχαγωγικά και ενημερωτικά σκουπίδια τώρα.

Και ο Έλληνας τι κάνει;

Ό,τι έκανε και στη δικτατορία του Παπαδόπουλου: Την πάπια.

Προσκυνάει τους δυνάστες του: «Σφάξε με, αγά μου, ν’ αγιάσω!»

Στηρίζει με την ψήφο του και τη σιωπή του το πλιάτσικο στη χώρα του και στη ζωή του.

Επιλέγει λαμόγια, τενεκέδες, σούργελα — και περιμένει να τον σώσουν.

Μόνη ελπίδα, ένα νέο Πολυτεχνείο.

Ένας ξεσηκωμός που θα μας βγάλει από το τέλμα.

Χωρίς καταλήψεις, ντουντούκες και πανό αυτή τη φορά. Είναι περιττά.

Οι σημερινοί εικοσάρηδες διαθέτουν σύγχρονα όπλα όπως το Διαδίκτυο και τα Σόσιαλ Μίντια.

Πάνω απ’ όλα, όμως, διαθέτουν το μεγάλο προνόμιο της ηλικίας τους: Μπορούν ακόμα να «τα παίρνουν στο κρανίο».

Θωμάς Νούσιας

 

 

 

 

ΠΡΙΝ 2  ΧΡΟΝΙΑ  ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ ΠΡΩΙ  

Βρέθηκα πριν δύο χρόνια  και συζήτησα για την εξέγερση του Πολυτεχνείου με τα παιδιά της 6ης Δημοτικού του 3ου Δημοτικού Σχολείου στο Παγκράτι ,μετά από πρόσκληση από το δάσκαλο τους Άγγελο  Άγγελος Γκοντέλος

Έγραψε ο ‘Άγγελος  αμέσως μετά όπως μου θυμίζει το ΦΒ

« "Φοβόμασταν. Ανησυχούσαμε.

Νιώθαμε, όμως, ότι κάτι πολύ μεγάλο κάναμε.

Κάτι που μας ξεπερνούσε.

Κάτι που μας έκανε να αναμετρηθούμε με τον εαυτό μας, με τις συνειδήσεις μας και να αγωνιστούμε με μεγαλύτερο πείσμα για την ελευθερία και τα δικαιώματα που μας στέρησε η δικτατορία.

Το ένιωθες παντού. Ο λαός ήταν μαζί μας. Θα κερδίζαμε. Κι ας πεθαίναμε όλοι."

Ανατριχιαστική περιγραφή. Και ήμασταν τυχεροί που τη βιώσαμε σήμερα στο σχολείο μας από τον Thanasis Petrakos που έζησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου εκ των έσω. Σε ευχαριστώ που ανταποκρίθηκες στην πρόσκληση!

Να μιλάτε στα παιδιά. Να τους μαθαίνετε την ιστορία.

...γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα!»

Σε ευχαριστώ πολύ και πάλι Άγγελε

Αύριο  το πρωί  θα βρεθώ στο 3^ο Δημοτικό Σχολείο  του Βύρωνα . Σε μια πολύ πρωτότυπη εκδήλωση . Τα παιδιά και οι δασκάλες και δάσκαλοι τους θα ρωτάνε και  θα ζητάνε απαντήσεις για το τότε και το σήμερα . Όπως με ενημέρωσε η αγαπημένη μου βαφτιστήρα  και δασκάλα στο 3^ο Δημοτικό ,Μαρία Μπίζου ,την οποία ευχαριστώ πολύ, τα παιδιά   έχουν ετοιμάσει  πάρα  πολλές ερωτήσεις  και  πρέπει σύντομα να τους απαντήσω σε ‘όλα τα ερωτήματα τους .