ΑΝΟΙΓΜΑ ΘΑΝΑΣΗ ΠΕΤΡΑΚΟΥ
ΣΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΣΤΡΑΤΟΥΛΗ
«8 ΜΗΝΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΤΑΡΑΞΑΝ
ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ»
Κυρίες και κύριοι,
Φίλες και φίλοι,
Εκ μέρους του βιβλιοπωλείου «Βιβλιόπολις»,
των εκδόσεων «Τόπος» και της «Αγωνιστικής Συνεργασίας Πελοποννήσου», που είναι
οι διοργανωτές της σημερινής εκδήλωσης, σας ευχαριστούμε πολύ για την απόφασή
σας να βρίσκεστε σήμερα εδώ στην παρουσίαση του βιβλίου του αγαπητού φίλου και
συντρόφου Δημήτρη Στρατούλη με τίτλο «8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα. Ιανουάριος
– Αύγουστος του 2015».
Τον Δημήτρη Στρατούλη, τον
αγαπημένο φίλο και σύντροφο οι πολίτες της Καλαμάτας δεν τον γνωρίζουν μόνο γιατί
ήταν και είναι ηγετικό στέλεχος της Αριστεράς, ένας άνθρωπος ο οποίος αγωνίστηκε
και αγωνίζεται για την υπεράσπιση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και των
εργαζομένων, είτε ως συνδικαλιστής στον ΟΤΕ, είτε ως εκπρόσωπος των εργαζομένων
επίσης στον ΟΤΕ, είτε αντιπρόεδρος του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, ούτε ως
μέλος της διοίκησης της ΓΣΕΕ, αλλά ούτε επειδή ήταν υπουργός Κοινωνικής
Ασφάλισης στην πρώτη-αντιμνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος κατέθεσε και
ψηφίστηκαν τα σημαντικά φιλολαϊκά ασφαλιστικά νομοσχέδια, τα οποία βέβαια στη
συνέχεια καταργήθηκαν, ούτε βέβαια ως στέλεχος της Λαϊκής Ενότητας και σήμερα ως
γραμματέα της.
Οι πολίτες της Καλαμάτας και της
Μεσσηνίας τον γνωρίζουν καλά και ως συγγραφέα και βέβαια η Αγωνιστική
Συνεργασία έχει τη χαρά και την τιμή να είναι συνδιοργανωτής στις παρουσιάσεις
στην Καλαμάτα και των τριών μέχρι τώρα βιβλίων του. Του πρώτου του βιβλίου «Οι εργασιακές
σχέσεις στη δίνη του νεοφιλελεύθερου τυφώνα» από τις εκδόσεις «Ελληνικά
Γράμματα» το 2005, του δεύτερου βιβλίου του με τίτλο «Όταν γεννιέσαι τρεις
φορές. Δωρεά οργάνων δώρο ζωής», από τις εκδόσεις «Τόπος» το 2019 και του
τρίτου βιβλίου πάλι από τις εκδόσεις «Τόπος», «Οι 8 μήνες που συντάραξαν την
Ελλάδα. Ιανουάριος – Αύγουστος του 2015» που θα παρουσιαστεί σήμερα εδώ.
Το βιβλίο όπως γνωρίζετε θα
παρουσιάσουν ο αγαπητός φίλος και σύντροφος Νίκος Χουντής πρώην ευρωβουλευτής
και υπουργός στην πρώτη αντιμνημονιακή κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Ο Νίκος είναι πολύ
γνωστός σε όλους τους Μεσσήνιους γιατί κατά τη θητεία του στο ευρωπαϊκό
κοινοβούλιο προέβαλε και αγωνίστηκε για πάρα πολλά σημαντικά ζητήματα της
Πελοποννήσου. Ο Νίκος Χουντής είναι κι αυτός ένας από τους βουλευτές και
υπουργούς τότε του Ιουλίου και Αυγούστου του 2015 που αντιτάχθηκε και
καταψήφισε τη μνημονιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και αποτέλεσε ένα από τα ιδρυτικά
στελέχη της Λαϊκής Ενότητας. Ο δεύτερος ομιλητής θα είναι ο Κρίτωνας Αρσένης
βουλευτής τώρα του ΜΕΡΑ25, ένας νέος αγωνιστής κυρίως για τα θέματα του
περιβάλλοντος, ο οποίος και αυτός συγκρούστηκε και διαφώνησε με την μνημονιακή
στροφή του ΣΥΡΙΖΑ και αποχώρησε. Ο τρίτος ομιλητής στην σημερινή μας εκδήλωση
θα είναι μια νέα μαχόμενη δικηγόρος και συμπατριώτισσά μας την οποία γνωρίζουμε
καλά γιατί ήταν και υποψήφια ευρωβουλευτής με την Λαϊκή Ενότητα το 2017, η
Αναστασία Σταυροπούλου μαχητικό στέλεχος της ριζοσπαστικής αριστεράς από τα
φοιτητικά της χρόνια. Και τέταρτος ομιλητής φυσικά θα είναι ο ίδιος ο
συγγραφέας, αγαπητός φίλος και σύντροφος Δημήτρης Στρατούλης.
Θα μου επιτρέψετε πριν δώσω το
λόγο στον αγαπητό φίλο και σύντροφο Νίκο Χουντή, να πω λίγα λόγια εισαγωγικά
και για το βιβλίο και για τον ίδιο τον Δημήτρη.
Το βιβλίο ξεκινάει με το γνωστό ποίημα
του Κωνσταντίνου Καβάφη «σε μερικούς ανθρώπους έρχεται μια μέρα που πρέπει το
μεγάλο ναι ή το μεγάλο όχι να πούνε...» και το αφιερώνει σε όσους και όσες από
εμάς είπαμε το μεγάλο όχι στα μνημόνια της λιτότητας και της επιτροπείας.
Όπως τονίζει στην εισαγωγή του,
το έγραψε γιατί όσοι και όσες βρεθήκανε το πρώτο οκτάμηνο σε θέσεις υψηλής
πολιτικής ευθύνης, οφείλουμε στο λαό και τη νεολαία να καταγράψουμε την
αλήθεια, όπως τουλάχιστον ο καθένας μας την έχει βιώσει και την καταλαβαίνει,
ατομικά και συλλογικά. Πιο κάτω τονίζει ότι ναι μεν η ιστορία γράφεται από τους
νικητές, όμως ο στόχος του είναι να γράψει την ιστορία που δεν πρόλαβαν να
γράψουν όσοι ύψωσαν το ανάστημά τους απέναντι στις κυρίαρχες πολιτικές, οικονομικές
και μιντιακές δυνάμεις του εγχώριου και διεθνούς κατεστημένου. Ο τρίτος λόγος
όπως τονίζει είναι να ανοίξει με βαθιά περίσκεψη και αναστοχασμό η συζήτηση για
όσα παραλείψανε ή δεν κάνανε σωστά αυτοί που αντισταθήκαν. Δεν θέλησε με το
παρόν βιβλίο του να δημιουργήσει πολιτικά σκάνδαλα και να προκαλέσει θόρυβο στα
ΜΜΕ. Γι’ αυτό σε αυτό το βιβλίο δεν υπάρχουν ούτε ύβρεις, ούτε αναθέματα, ούτε
απαξιωτικοί προσωπικοί χαρακτηρισμοί. Βέβαια ο Δημήτρης δεν μπορούσε να κάνει
διαφορετικά γιατί το πρώτο κύριο χαρακτηριστικό που τον διακρίνει είναι η
ευγένεια και η καλοσύνη του. Είναι χαρακτηριστικό ότι πριν λίγες μέρες με πήρε
ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ που ήταν πρόεδρος και διευθύνων σύμβουλος σε μία από
τις πιο μεγάλες δημόσιες ενεργειακές εταιρείες της χώρας. Μου είπε «Θανάση πήρα
το βιβλίο του Δημήτρη και θα το διαβάσω γιατί ξέρω ότι ο Δημήτρης δεν βρίζει».
Το βιβλίο του αυτό απευθύνεται,
όπως τονίζει και ο ίδιος, κυρίως στον κόσμος της αριστεράς, αλλά και ευρύτερα
στους προοδευτικούς πολίτες και κυρίως στη νεολαία, για να υπάρξει ένας γόνιμος
προβληματισμός για το πως και εάν τα πράγματα θα μπορούσαν να πάνε αλλιώς.
Επίσης, στο βιβλίο έχει έναν πολύ
μεγάλο και χρήσιμο απολογισμό του πολύ μεγάλου έργου που έκανε ως υπουργός
κοινωνικής ασφάλισης, σε αυτό το κρίσιμο εξάμηνο που ήταν στο υπουργείο, για το
οποίο έχω κι εγώ πολλά πράγματα να πω.
Τέλος, όπως τονίζει, έγραψε το
βιβλίο για να εξηγήσει πως ναι μεν αισθάνεται ηττημένος και γι’ αυτό το λόγο
στεναχωρημένος και πικραμένος, αλλά δεν είναι ούτε απογοητευμένος, ούτε
μετανοιωμένος, γι’ αυτά που ονειρευτήκαμε και αγωνιστήκαμε, γιατί μπορεί το
σύστημα να μας νίκησε, αλλά ούτε μας υπόταξε ούτε εκχωρήσαμε το ηθικό
πλεονέκτημα της αριστεράς. Κι αυτό είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό του Δημήτρη,
πως είναι ο άνθρωπος πάντα με το χαμόγελο και πάντοτε αισιόδοξος. Πάντα το
ποτήρι το βλέπει μισογεμάτο, ακόμη κι αν έχει μια σταγόνα, όχι γιατί δεν
βλέπει, αλλά γιατί θέλει να αγωνιστεί να το γεμίσει.
Το βιβλίο βέβαια, για αυτούς τους
8 μήνες που συντάραξαν την Ελλάδα δεν είναι πρώτο. Έχει προηγηθεί το βιβλίο του
Γιάνη Βαρουφάκη «Οι ανίκητοι ηττημένοι» και της Νάντιας Βαλαβάνη «Η ανατροπή
της Ανατροπής». Όμως το βιβλίο του Δημήτρη έχω τη γνώμη ότι είναι πιο πλήρες χωρίς
βέβαια να είναι εντελώς πλήρες. Έχει κάποιες μικρές ελλείψεις και παραλείψεις γιατί
ο Δημήτρης – ενώ ξέρει πολύ καλά τι γινόταν στο κόμμα και στο υπουργικό
συμβούλιο – δεν ξέρει όλα όσα είχαν γίνει την ίδια περίοδο στο επίπεδο της
κοινοβουλευτικής ομάδας και του προεδρείου της. Δεσμεύομαι να συμπληρώσω τα
κενά στην δεύτερη έκδοση του βιβλίου.
Με τον Δημήτρη είχα την τύχη να είμαστε
μαζί σε όλα τα σημαντικά νομοσχέδια που κατέθεσε. Ο Δημήτρης ως υπουργός και
εγώ ως κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος. Είμασταν μαζί και στο τελευταίο νομοσχέδιο
το οποίο συζητήθηκε και ψηφίστηκε μετά την προκήρυξη του δημοψηφίσματος. Το
τελευταίο αυτό νομοσχέδιο είναι γνωστό έλυσε πολύ σημαντικά προβλήματα και για τους
ελεύθερους επαγγελματίες ώστε να μπορούν να πάρουν τη σύνταξή τους. Βέβαια όλες
αυτές οι ευνοϊκές ρυθμίσεις καταργήθηκαν με το τρίτο μνημόνιο. Θυμάμαι
χαρακτηριστικά όταν τελείωσε το νομοσχέδιο την Τρίτη πριν την Κυριακή του
δημοψηφίσματος και ανέβηκα στα γραφεία της κοινοβουλευτικής ομάδας να ενημερώσω
τον γραμματέα της πως θα κατέβω στην Καλαμάτα να βοηθήσω την οργάνωση για το δημοψήφισμα.
Εκεί μαζί με τον τότε γραμματέα της Κοινοβουλευτικής Ομάδας τον Χρήστο Μαντά
ήταν και ο πρώην γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και τότε Υπουργός Εσωτερικών
ο Νίκος Βούτσης, ο οποίος μου είπε χαρακτηριστικά: Θανάση θα είσαι ο ομιλητής
την Παρασκευή στην Καλαμάτα στη συγκέντρωση του ΟΧΙ και ίσως χρειαστεί να πας
την Πέμπτη στην Κόρινθο. Στην απορία μου, γιατί δεν υπάρχουν άλλοι βουλευτές
και υπουργοί; Μου απάντησε ότι, καλά δεν κατάλαβες ότι οι μισοί δεν πάνε;
Αυτή ήταν το δεύτερο σοκ μου. Το
πρώτο ήταν την Παρασκευή τα μεσάνυχτα όταν προκηρύχθηκε το δημοψήφισμα όπου,
στην συνάντησή μου με τον πρωθυπουργό στο Μαξίμου για την προετοιμασία της
συζήτησης την επόμενη μέρα στη Βουλή, είδα έναν πρωθυπουργό να τα έχει χάσει.
Έναν φοβισμένο άνθρωπο.
Όμως Φίλες και φίλοι,
Όλοι θα θυμόμαστε όσα χρόνια
και να περάσουν τη Κυριακή της 5ης Ιούλη, τη μέρα του
δημοψηφίσματος. Είχαμε ένα αποτέλεσμα απρόσμενο. Ο λαός είχε κάνει ένα
μεγάλο βήμα προς τα μπρος. Η ψήφος ήταν ταξική νεολαιίστικη και πατριωτική. Ο φόβος
είχε αλλάξει στρατόπεδο. Ο λαός και κυρίως η νεολαία «έβγαλε» τη γλώσσα του
σε όλους τους τρομοκράτες της ζωής του και είπε ένα μεγάλο ΟΧΙ στον φόβο!
Ένα μεγαλειώδες 62% είπε
ΟΧΙ στα μνημόνια και τους δανειστές.
“Είμαστε όλοι Έλληνες!”
φώναζαν οι προοδευτικοί πολίτες της Ευρώπης και όλου του κόσμου, διαδηλώνοντας
τον σεβασμό και την αλληλεγγύη τους σε έναν μικρό λαό
που απέρριπτε τον ωμό εκβιασμό Βρυξελλών και Βερολίνου,
απαιτώντας να πάρει πίσω τα λεηλατημένα δικαιώματα, την πληγωμένη αξιοπρέπεια
και την καθημαγμένη χώρα του.
Δεν προλάβαμε όμως να χαρούμε τη μεγάλη
νίκη του ΟΧΙ. Ο Πρωθυπουργός αυτοαναιρέθηκε και κάλεσε συμβούλιο πολιτικών
αρχηγών. Προχώρησε σε μια ταπεινωτική συνθηκολόγηση και πραξικοπηματικά
μετέτρεψε το υπερήφανο ΟΧΙ σε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ. Το τι ακολούθησε είναι γνωστό
ήττα, απογοήτευση, αποστράτευση, κατάθλιψη. Ο κάθε ένας μας μετρήθηκε εκείνες
τις Μεγάλες ώρες με τη συνείδηση του. Αυτό κάναμε και οι παρόντες. Θυμάμαι και
θα θυμάμαι πάντα τις τοποθετήσεις μου που ήταν τοποθετήσεις ψυχής μου και στις
15 Ιούλη και στις 22 και στις 14 Αυγούστου.
Σε αυτές περιληπτικά είχα πει: «Αρνούμαι να δεχτώ ότι στην κοινωνία και στην πολιτική υπάρχουν
μονόδρομοι, ακόμη και προσωρινά. Αρνούμαι να προσχωρήσω στα δόγματα του
νεοφιλελευθερισμού, ότι δεν υπάρχει άλλος δρόμος. Αρνούμαι, να λέω αντίθετα,
στις 22 Ιούλη, απ' ότι έλεγα στις 5 Ιούλη.
Δεν δέχομαι να στείλω
λάθος μήνυμα, ότι τα μνημόνια και ο νεοφιλελευθερισμός είναι μονόδρομος για
τους εργαζόμενους. Δεν δέχομαι να στείλω λάθος μήνυμα ότι δεν υπάρχει άλλος
δρόμος. Γιατί αυτό θα σβήσει την ελπίδα. Οφείλουμε με το χέρι στη καρδιά και
στο μυαλό να απαντήσουμε αν θα αν συνάδελφοι και σύντροφοι βουλευτές ψηφίζαμε
αυτά τα μέτρα και αυτό το μνημόνιο αν τα έφερνε η συγκυβέρνηση Σαμαρά –
Βενιζέλου. Επειδή είναι βέβαιο ότι δεν θα τα ψηφίζαμε δεν έχουμε δικαίωμα να τα
ψηφίσουμε και σήμερα. Ούτε έχει δικαίωμα η Κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, όταν
ο ΣΥΡΙΖΑ έχει συγκεκριμένη αντιμνημονιακη και αντινεοφιλελευθερη κατεύθυνση,
και συγκεκριμένες προγραμματικές δεσμεύσεις απέναντι στον Ελληνικό Λαό, να ζητά
να ευτελίσει τους βουλευτές τα μέλη, τα στελέχη και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
Έχουμε ευθύνη οι Βουλευτές να μην αμαυρώσουμε την εικόνα του ΣΥΡΙΖΑ ψηφίζοντας
το τρίτο επαχθές Μνημόνιο.»
Μετά από τότε ήρθε το δεύτερο σοκ
των εκλογών. Η αποχή μεγάλη και ο κόσμος σαστισμένος. Η νεολαία που έδωσε ένα συντριπτικό
80% στο μεγάλο ΟΧΙ και οι φτωχοί και οι άνεργοι απείχαν μαζικά από τις στημένες
εκλογές. Ο αριστερός κόσμος αρνήθηκε μαζικά να πάει στην κάλπη και κλείστηκε
στο σπίτι του μην μπορώντας να διαχειριστεί την ήττα του. Πάνω από 400.000
πολίτες δεν πήγαν στην κάλπη στις εκλογές του Σεπτεμβρίου. Οι δανειστές και οι μνημονιακοί
παλιοί και νέοι είχαν πρόσκαιρα κερδίσει…
Ο καιρός πέρασε. Έχουμε τώρα μια
κυβέρνηση τη χειρότερη και τη πιο νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης που
δυστυχώς όμως περνά ότι θέλει χωρίς αντιστάσεις. Διέλυσε το ΕΣΥ και στους
δρόμους κατέβηκαν μόνο λίγες χιλιάδες αντί να κατέβουν εκατομμύρια. Το σύστημα και
τα παπαγαλάκια του χαίρονται γιατί ο κόσμος δεν πιστεύει ότι υπάρχει εναλλακτική
πολιτική πρόταση στο νεοφιλελευθερισμό.
Πρέπει λοιπόν να ξεπεράσουμε την
απογοήτευση και την αποστράτευση. Απέναντι στη συνέχιση του εξευτελισμού της
ζωής μας πρέπει όλοι και όλες να βρούμε ξανά το κουράγιο μας και να τα
ξεκινήσουμε όλα πάλι από την αρχή. Τίποτα δεν τελειώνει, κανείς αγώνας
δεν είναι χαμένος. Πρέπει να ξανασταθούμε στα πόδια μας, και να αγωνιστούμε
για να ανατρέψουμε τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που καταστρέφουν το παρόν και το
μέλλον του τόπου και του λαού και κυρίως καταστρέφουν το μέλλον της νέας γενιάς.
Μπορεί και πρέπει ο ελληνικός λαός να πάρει πάλι τη ζωή τη δική του και των παιδιών
του στα χέρια του ώστε να πάρουν τα κλεμμένα όνειρα την εκδίκησή τους.
Ας είναι οδηγός μας το ποίημα του
Μανώλη Αναγνωστάκη:
« …Κι ήθελε ακόμη πολύ φως να
ξημερώσει
όμως εγώ δεν παραδέχτηκα την
ήττα,…»
Αλλά και οι στίχοι του Διονύση
Τσακνή:
«… Κουφάλες δεν ξοφλήσαμε
αυτό έχω μόνο να τους πω
τα όνειρα των εραστών δε σβήνουν».
Αυτό το μήνυμα περνάει με το
βιβλίο του ο Δημήτρης για αυτό κυρίως είναι πολύ σημαντικό.
Όμως αρκετά είπα. Είναι ώρα,
γιατί είπα πολλά, να δώσω τον λόγο στον αγαπητό φίλο και σύντροφο Νίκο Χουντή,
ο οποίος όπως προείπα θα είναι ο πρώτος που θα μιλήσει για το βιβλίο του
Δημήτρη.
