Ομιλία του Θανάση Πετράκου στα εγκαίνια της έκθεσης Δολιανίτη προς τιμήν του Μανώλη Γλέζου

Ομιλία του Θανάση Πετράκου

στα εγκαίνια της έκθεσης Δολιανίτη

προς τιμήν του Μανώλη Γλέζου

Αποτελεί  μεγάλη στιγμή για την Καλαμάτα η έκθεση του  Αντιστασιακού  Τύπου  και των  λογοτεχνικών εκδόσεων της  Κατοχής  1941-1944 από τα αρχεία Δολιανίτη.

Οφείλουμε να ευχαριστήσουμε τον κ. Γ. Δολιανίτη για αυτή τη  μεγάλη του  την προσφορά στους  Μεσσήνιους  και το φίλο τον Κώστα τον Αλεξίου για όλες του τις ενέργειες, αλλά και τη δουλειά του να στηθεί αυτή η σημαντική έκθεση.

Είναι μεγάλη τύχη και τιμή η παρουσία του σ. Μανώλη Γλέζου στα εγκαίνια της έκθεσης σήμερα. Γιατί ο σ. Μανώλης, αυτός ο αιώνιος έφηβος επαναστάτης, ενσαρκώνει διαχρονικά την Αντίσταση του Ελληνικού λαού σε κάθε κατακτητή. Είναι εκφραστής της Αντίστασης από τα 17 του μέχρι σήμερα τα 95 χρόνια του. Εννιά δεκαετίες αγωνίζεται και παλεύει. Για αυτό, πέρα από τις διακρίσεις, τα μετάλλια και τις ανακηρύξεις σε επίτιμο Διδάκτορα, έχει την αγάπη, την εκτίμηση, την αποδοχή και το σεβασμό ολόκληρης της κοινωνίας. Ο σ. Μανώλης Γλέζος αγωνίζεται εννέα δεκαετίες  για  το  δίκιο  αγωνίζεται  για  να είναι «λεύτερη η πατρίδα και πανανθρώπινη η λευτεριά».   Δεν επαναπαύτηκε στις δάφνες της, μεγίστης  αντιστασιακής πράξης που έκανε μαζί με τον Λάκη Σάντα στις 30 Μάη του 1941  όταν   κατέβασαν, τη ναζιστική σημαία από την Ακρόπολη.

Ο σ.Μανώλης συνέχισε τη δράση κατά των κατακτητών μέσα από τις γραμμές της ΟΚΝΕ, των νέων του ΕΑΜ και της ΕΠΟΝ ,και  μετά την απελευθέρωση  μέσα από τη   ΕΔΑ ,το  ΣΥΡΙΖΑ και  τη  ΛΑΕ συνεργαζόμενος     στις τελευταίες  εκλογές .  Όπως όμως και ο Κολοκοτρώνης, «πληρώθηκε» από  την  εξουσία  για την προσφορά του στον τόπο με 28 καταδικαστικές αποφάσεις τρεις από τις οποίες σε θάνατο. Δεν  σταμάτησε  τον  αγώνα .

Και όταν το 2010 «ήρθαν πάλι χρόνια δίσεκτα και μήνες οργισμένοι» και η χώρα παραδόθηκε από την τότε πολιτική ηγεσία στα νύχια της τρόικα, ο Μανώλης πρωτοστάτησε στον αντιμνημονιακό αγώνα με κίνδυνο, μάλιστα, της ζωής του. Όλοι θυμόμαστε τις εικόνες ντροπής το 2010 και  2011, στο Σύνταγμα, όταν ο κατασταλτικός μηχανισμός της αστυνομίας έριξε δακρυγόνα στο πρόσωπο του Μανώλη και του Μίκη.

Αλλά και όταν ο Αλέξης Τσίπρας πρόδωσε τον ελληνικό λαό, το καλοκαίρι του 2015, ο Μανώλης δε σιώπησε, δεν αποστρατεύτηκε, δεν ιδιώτευσε, αλλά αντέδρασε και έντονα και έγκαιρα. Από τις 20 Φλεβάρη του 2015 βγήκε και με τη διορατικότητα και την παρρησία που τον χαρακτηρίζει δήλωσε: «Από την πλευρά μου ΖΗΤΩ ΣΥΓΝΩΜΗ από τον Ελληνικό Λαό διότι συνέργησα σ’ αυτήν την ψευδαίσθηση. Πριν, όμως, προχωρήσει το κακό, πριν να είναι πολύ αργά, ας αντιδράσουμε».

Αγωνίστηκε με όλες του τις δυνάμεις για να μην υπογραφεί το 3^ο μνημόνιο και όταν στις 12 Ιουλίου ο Τσίπρας ετοιμαζόταν να  υπογράψει το  3^ο  καταστροφικό μνημόνιο  τόνισε: «Ο Τσίπρας πρέπει να υπακούσει στην εντολή του λαού και όχι των δανειστών».

Αν όμως πρέπει να ξεχωρίσουμε κάτι από τη δράση του τα τελευταία 25 χρόνια, είναι η διεκδίκηση των γερμανικών οφειλών προς τη χώρα μας και η πρωτοβουλία του για τη σύσταση του Εθνικού Συμβουλίου Διεκδίκησης των Οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα το 1996.

Γράφει στο συγκλονιστικό του βιβλίο «ΚΑΙ ΕΝΑ ΜΑΡΚΟ ΝΑ ΗΤΑΝ Η ΟΦΕΙΛΗ», ότι «η Γερμανία έχει τη νομική, την ιστορική, αλλά προπαντός την ηθική υποχρέωση να εκπληρώσει τα χρέη της απέναντι στην Ελλάδα..».: «…Αποσκοπούμε να ξεθάψουμε το θέμα των οφειλών της Γερμανίας προς την Ελλάδα, το οποίο έχουν θάψει στα τάρταρα της λησμοσύνης από τη μια η γερμανική εκδικητικότητα και από την άλλη το μένος κατά της Εθνικής Αντίστασης. Δε μας διακατέχει μίσος κατά του γερμανικού λαού. Θέλουμε διακαώς, επιδιώκουμε με κάθε τρόπο και ευελπιστούμε στη φιλία των λαών Ελλάδας - Γερμανίας. Προϋπόθεση απαραίτητη όμως της φιλίας αποτελεί η αποκατάσταση του δικαίου».

Συγκλονιστικό είναι το άρθρο στη Γερμανική εφημερίδα Die Welt στις 6 Μαΐου του 2013. «Τον προσεχή Σεπτέμβριο κλείνω τα 91.

Αρχίζω να γράφω αυτό το κείμενο 72 χρόνια ακριβώς από τη μέρα που είδα τους Γερμανούς, πάνοπλους, με μοτοσυκλέτες και αυτοκίνητα, να μπαίνουν στην Αθήνα.

Θα αρκεστώ, ωστόσο, να μοιραστώ, μαζί σας, μόνο κάποια από τα τότε γεγονότα.

Και συνεχίζει: «…Αν το πέρασμα των χρόνων ακύρωνε αρχές και αξίες, αν μετέβαλε το ΗΘΟΣ των ανθρώπων, τότε οι τραγωδίες του Σοφοκλή, του Αισχύλου ή του Ευριπίδη δεν θα έλεγαν σήμερα τίποτα σε κανέναν. Υπάρχουν όμως μερικά πράγματα που δεν μπαγιατεύουν, που δεν παραγράφονται, που δεν γερνούν καν. Και το δίκαιο είναι ένα από αυτά. Αν σήμερα, με όλο το βάρος των 90 χρόνων μου, συνεχίζω αυτόν τον αγώνα, είναι γιατί θεωρώ δίκαιο και για τη Γερμανία και για την Ελλάδα να επιστρέψει η πρώτη όσα οφείλει στη δεύτερη. Και προσέξτε κάτι. Δεν θα με ακούσετε ποτέ να μιλάω για ΕΚΔΙΚΗΣΗ…»

Σε μια περίοδο καταχνιάς και σιωπής, απαξίωσης ιδεών και αξιών, ηττοπάθειας και απογοήτευσης, στην περίοδο του survivor και του εκμαυλισμού των συνειδήσεων ο Μανώλης αποτελεί διαχρονικό παράδειγμα από το οποίο πρέπει να διδαχθούμε όλοι και  πανω  από  ολους οι νέοι και οι νέες μας. Ο Μανώλης Γλέζος  είναι το σύμβολο το οποίο μας δείχνει ποιος είναι ο δρόμος που οδηγεί στο δίκιο και στη λευτεριά. Ας εμπνευστούμε όλοι και για το σήμερα από τα συγκλονιστικά του λόγια: «Μου είναι εντελώς αδιανόητο να φορέσω παντόφλες, να ξαπλώσω στην πολυθρόνα μου και να παρακολουθώ τα τεκταινόμενα μακριά και σε απόσταση από αυτά...».

Η μέγιστη, λοιπόν, τιμή στον Έλληνα, αλλά και στον οικουμενικό Μανώλη Γλέζο είναι να δεσμευτούμε όλοι ότι θα συνεχίσουμε αταλάντευτα τη μάχη για την εθνική ανεξαρτησία, τη λαϊκή κυριαρχία, την απαλλαγή από τα  μνημόνια  και την τρόικα, για να δικαιωθεί ο αγώνας του, για να αποδοθούν οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα. Αυτή την υπόσχεση δίνω κι εγώ στον αγαπημένο φίλο και  σύντροφο  Μανώλη  .

Καλαμάτα  1/6/2017