46 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΤΟ ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΟΥ 1973

ΟΜΙΛΙΑ  ΘΑΝΑΣΗ  ΠΕΤΡΑΚΟΥ  ΣΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ  ΠΕΛΟΠΟΝΝΗΣΟΥ

46  ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΤΗΣ ΝΟΜΙΚΗΣ ΤΟ  ΦΛΕΒΑΡΗ ΤΟΥ 1973

Θέλω  να σας ευχαριστήσω για την τιμητική  πρόσκληση. Ιδιαίτερα θέλω να ευχαριστήσω τον αντιπρύτανη  σας τον κ. Γιώργο Ανδρειωμένο  και τα μέλη των Δ.Σ. των φοιτητικών σας Συλλόγων. Θέλω επίσης να σας  ευχαριστήσω όλες και όλους για    την παρουσία σας σήμερα εδώ σε αυτή την σημαντική  εκδήλωση  .Αποδέχτηκα τη πρόσκληση όχι  για να φωτίσουμε  ένα ένδοξο   και ηρωικό παρελθόν αλλά κυρίως για να τονίσω ότι μόνο   όταν η νεολαία  βγει  στο  προσκήνιο και αγωνιστεί  υπάρχουν ελπίδες ΝΑ ΓΙΝΕΙ  ΞΑΣΤΕΡΙΑ στην πατρίδα  μας  και  να μην μένει αναπάντητο το ερώτημα   «Πότε θα κάνει  ξαστεριά»  αλλά  και να βρουν δικαίωση και σήμερα τα λόγια του μεγάλου Γιάννη Ρίτσου

  «  Τη Ρωμιοσύνη μην την κλαις, — εκεί που πάει να σκύψει
με το σουγιά στο κόκαλο, με το λουρί στο σβέρκο,
Νά τη, πετιέται από  ξαρχής κι αντρειεύει και θεριεύει
και καμακώνει το θεριό με το καμάκι του ήλιου.»

  Σαν σήμερα, πριν  46  χρόνια  στις 21 Φεβρουαρίου 1973  , περίπου 4.000 φοιτητές από  όλες  τις  σχολές του Πανεπιστημίου της Αθήνας  καταλαμβάνουμε το κτήριο της νομικής Σχολής Αθηνών και καλούμε τον λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα  μας.

Είχα τη μεγάλη τύχη   να  είμαι    τότε  πρωτοετής φοιτητής στο Μαθηματικό της Αθήνας το οποίο στεγαζόταν  στο κτίριο της Νομικής. Αρχίσαμε τα μαθήματα τέλη Οκτώβρη του 1972  χωρίς τα βασικά βιβλία, γιατί η Χούντα είχε απαγορεύσει  να μας δοθούν τα βιβλία του μεγάλου Μαθηματικού και τακτικού καθηγητή του Μαθηματικού μέχρι τον Απρίλη του 1972 Δημήτριου Κάππου τον οποίο  εδίωξε  τότε   η  χούντα διότι ήταν από τους λίγους που αντέδρασαν   όταν ο δικτάτορας  Παπαδόπουλος  κάλεσε τους καθηγητές   τους οποίους έβρισε    και  απείλησε   ότι θα τους σπάσει τα κεφάλια αφού  δεν μπορούν να τιθασεύσουν 300  κωλόπαιδα  όπως αποκάλεσε τους φοιτητές που είχαν προχωρήσει σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας   ελεύθερες φοιτητικές εκλογές για να εκλέξουν τα μέλη των Δ.Σ. των φοιτητικών συλλόγων και μεταφορά δυο μαθημάτων στο επόμενο έτος  . Χωρίς τα βιβλία  του Κάππου το  Μαθηματικό ουσιαστικά διαλύθηκε. Τα  μέλη των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα γράφουν  σημειώσεις και έρχονται  να μας τις δώσουν. Οι διορισμένοι  Χουντικοί   στο Δ.Σ. του Συλλόγου έρχονται  στο Αμφιθέατρο  και επιτίθενται  στους Αντιχουντικούς  φοιτητές . Αυτό αποτέλεσε την αρχή της στράτευσης  μου στον αντιδικτατορικό αγώνα.

Πως  φτάσαμε  όμως στην 1η  κατάληψη της  Νομικής;  Συνοπτικά λέω ότι  φτάσαμε μετά από ένα και  πλέον χρόνο ζυμώσεων ,συζητήσεων, δράσεων  και φοιτητικών αγώνων σε διάφορες σχολές.

Οι πρώτες φοιτητικές αντιδράσεις κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εμφανίσθηκαν στις αρχές του 1972, με τη συγκρότηση των Φοιτητικών Επιτροπών Αγώνα (ΦΕΑ), που αμφισβητούσαν ανοιχτά τα διορισμένα από τη χούντα διοικητικά συμβούλια των φοιτητικών συλλόγων  . Οι ΦΕΑ συνεδρίαζαν  παράνομα , διότι ο  φοιτητικός συνδικαλισμός  ήταν  απαγορευμένος .  

Σημαντικό ρόλο έπαιξαν εκτός από τις   Φοιτητικές Επιτροπές Αγώνα, και οι Τοπικοί Φοιτητικοί  Σύλλογοι και νόμιμες συλλογικότητες που δημιουργήθηκαν εκείνη την εποχή, όπως η Ελληνοευρωπαϊκή Κίνηση Νέων (ΕΚΙΝ).  

Στους   τοπικούς  φοιτητικούς συλλόγους  έγιναν εκλογές   και εκλέχτηκαν  δημοκρατικά Διοικητικά Συμβούλια .Οι Τοπικοί Φοιτητικοί  Σύλλογοι    παίζουν πολύ  σημαντικό ρόλο στην  ανάπτυξη   και  το συντονισμό δράσης  του φοιτητικού κινήματος .

Οι φοιτητές προβάλλουν φοιτητικά αιτήματα, διεκδικούν ακαδημαϊκές ελευθερίες και έρχονται σε δυναμική αντιπαράθεση με τη χούντα.

Καθώς τα φοιτητικά προβλήματα συσσωρεύονται, οι διορισμένες διοικήσεις αποδεικνύονται ολοένα και πιο ανίκανες να εκφράσουν τη θέληση των φοιτητών. Στα τέλη του 1971 ανακοινώνεται η υπουργική απόφαση για τα νέα προγράμματα σπουδών χωρίς να ζητηθεί η γνώμη ούτε καν των διορισμένων συλλόγων. Η απόφαση αυτή καταργεί κεκτημένα δικαιώματα των φοιτητών, όπως την τρίτη εξεταστική περίοδο και τη μεταφορά μεταφερόμενου μαθήματος στο επόμενο έτος σπουδών.

Στις 22 Ιανουαρίου  του 1972  η «Θέμις» (ο σύλλογος της Νομικής Σχολής Αθηνών) και η Διοικούσα Επιτροπή Συλλόγων του ΕΜΠ (ΔΕΣΕΜΠ) οργανώνουν συγκεντρώσεις με κύριο θέμα το νέο πρόγραμμα σπουδών. Έπειτα από μερικές ημέρες, πραγματοποιείται ανάλογη συγκέντρωση και στην Ιατρική Αθηνών. Στις συγκεντρώσεις αυτές, οι σπουδαστές θέτουν το αίτημα της σύγκλησης γενικών συνελεύσεων με σκοπό την ανάδειξη αιρετών εκπροσώπων τους. Το αίτημα απορρίπτεται από τα διορισμένα διοικητικά συμβούλια, γεγονός που σηματοδοτεί τις μετέπειτα εξελίξεις.

Μολονότι οι φοιτητές έχουν επίγνωση του τι σημαίνουν «ακαδημαϊκές ελευθερίες» σε ένα ανελεύθερο καθεστώς, δυναμώνουν και συντονίζουν τις προσπάθειές τους για τη διεκδίκηση του δικαιώματος να εκλέγουν οι ίδιοι τους εκπροσώπους τους. Ο αγώνας αυτός διεξάγεται με προσφυγές στο Πρωτοδικείο , αλλά και με ποικίλες άλλες μορφές, όπως δημοσιοποίηση επιστολών και υπομνημάτων, εκλογή επιτροπών  αγώνα , καταγγελίες σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο.

Πρώτοι προσφεύγουν στη Δικαιοσύνη 42 φοιτητές της Νομικής της Αθήνας, ζητώντας το διορισμό προσωρινής διοίκησης στο Σύλλογο τους .Η  αίτηση απορρίπτεται.  

Την άνοιξη, οι «42» της Νομικής προσφεύγουν ξανά στο Πρωτοδικείο, αυτή τη φορά καλύτερα εξοπλισμένοι. Παρόμοιες αιτήσεις για διορισμό προσωρινών διοικήσεων στους συλλόγους με τελικό σκοπό τη διενέργεια εκλογών υποβάλλουν φοιτητές του Πολυτεχνείου, όλων των  σχολών του Πανεπιστημίου Αθηνών, της Παντείου, της Ανωτάτης Εμπορικής, του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, Πατρών  και Θεσσαλονίκης  .

Ιδιαίτερα οξυμμένο πρόβλημα αντιμετωπίζουν και οι σπουδαστές της Ανωτέρας Σχολής Υπομηχανικών της Αθήνας, οι οποίοι μέσα στο 1972 πραγματοποίησαν   τρεις φορές  αποχή. Οι σπουδαστές Υπομηχανικοί μάχονται για να μην ενταχθούν οι σχολές τους στα υπό ίδρυση KATE (Κέντρα Ανωτέρας Τεχνολογικής Εκπαιδεύσεως) και για να μη μειωθούν τα έτη σπουδών τους από τέσσερα σε τρία, γεγονός που θα σημάνει την επαγγελματική τους υποβάθμιση.  

Κάτω από την εντεινόμενη πίεση των σπουδαστών, η πλήρως ελεγχόμενη από τη χούντα ΕΦΕΕ δηλώνει, στις 10 Οκτωβρίου, ότι θα διενεργηθούν αρχαιρεσίες σε όλες τις σχολές της χώρας στις 20 Νοέμβρη.   Τα διορισμένα διοικητικά συμβούλια ανακοινώνουν το άνοιγμα των εκλογικών καταλόγων για την εγγραφή μελών και τη σύγκληση γενικών συνελεύσεων για τις 25 Οκτωβρίου. Δίνουν ελάχιστες ώρες  προθεσμία να γραφτούμε στους εκλογικούς καταλόγους .

Στη Φιλοσοφική της Θεσσαλονίκης δίνονται έξι ώρες συνολικά για εγγραφή των 2.500 σπουδαστών της σχολής στους καταλόγους. Οι διαμαρτυρίες των φοιτητών αγνοούνται επιδεικτικά και, τελικά, στους εκλογικούς καταλόγους γράφεται το 1/3 περίπου των φοιτητών κάθε σχολής.

Στα τέλη Οκτωβρίου σε όλες τις σχολές της χώρας διεξάγονται γενικές συνελεύσεις μέσα σε ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Σε πολλές συνελεύσεις είναι μέσα μέλη παρακρατικών οργανώσεων μη φοιτητές και αστυνομικοί με πολιτικά, ενώ σε πολλές σχολές, όπως στη Φυσικομαθημα τική της Αθήνας, γίνονται συλλήψεις φοιτητών προτού καν μπούμε  στην αίθουσα της συνέλευσης.

Καθώς πλησιάζει η 20ή Νοεμβρίου, που έχει οριστεί ως ημέρα αρχαιρεσιών, πληθαίνουν οι καταγγελίες των φοιτητών. Εκατοντάδες φοιτητές συλλαμβάνονται για να αφεθούν ελεύθεροι ύστερα από μερικές ημέρες ή εβδομάδες ή καλούνται στην αστυνομία «δι υπόθεσίν των» (Γραφείο Πνευματικής Κινήσεως αποκαλείται το «Σπουδαστικό» της Υποδιεύθυνσης της Γενικής Ασφαλείας Αθηνών), ενώ άλλων διακόπτεται η αναβολή κατάταξης στο στράτευμα «λόγω μη επιδεικνυομένης εθνικής διαγωγής».

Η βρετανική εφημερίδα «Γκάρντιαν» γράφει: «Η αναζωπύρωση του φοιτητικού κινήματος στην Ελλάδα φαίνεται ότι αποτελεί μεγαλύτερη πρόκληση για την κυβέρνηση από ό,τι η αντίδραση των πρώην πολιτικών».

Δέκα ημέρες πριν από τις αρχαιρεσίες, ο κυβερνητικός εκπρόσωπος Βύρων  Σταματόπουλος αποκαλεί τους αντιχουντικούς  φοιτητές «τρομοκράτες».

Στις 15 Νοεμβρίου  του 1972 οι σπουδαστές υπομηχανικοί της Αθήνας κηρύσσουν αποχή διαρκείας και σύντομα ακολουθούν το παράδειγμά τους οι συνάδελφοί τους της Θεσσαλονίκης. Η κυβέρνηση αντιδρά με απειλές ότι θα αναστείλει τη λειτουργία της σχολής ή και θα την καταργήσει.

Στις 18 Νοεμβρίου  του  1972 , 67 διανοούμενοι και καλλιτέχνες (ανάμεσα τους ο Γ. Ιμβριώτης, ο Ιάκ. Καμπανέλης, η Αλ. Λαδικού) δηλώνουν τη συμπαράστασή τους «στην προσπάθεια των σπουδαστών για αντιπροσωπευτική αυτοδιοίκηση».

Στις 20 Νοεμβρίου γίνονται  οι εκλογές  σε όλες τις ανώτατες σχολές της χώρας, οι πρώτες έπειτα από πέντε χρόνια.

Στη Νομική Σχολή Αθηνών και στις περισσότερες σχολές του ΕΜΠ σημειώνονται επεισόδια, συλλήψεις και αποχή υποψηφίων και φοιτητών, καθώς δεν γίνεται δεκτό το αίτημα να εκλεγούν οι εφορευτικές επιτροπές. Αποχή σημειώνεται και στην Ιατρική, Φιλοσοφική, Πάντειο, Ανωτάτη Εμπορική και σε τμήματα της Φυσικομαθηματικής.

Μόνο σε δύο συλλόγους του Ε.Μ. Πολυτεχνείου, στους οποίους τηρούνται κάποιες στοιχειώδεις δημοκρατικές διαδικασίες, εκλέγονται φοιτητές αντίθετοι προς τα διορισμένα συμβούλια (όλοι οι υποψήφιοι στους Χημικούς Μηχανικούς και οι έξι από τους επτά στους Τοπογράφους).

Σε όλες τις  άλλες σχολές γίνεται   εκτεταμένη νοθεία.  Στις εκλογές  στο Πανεπιστήμιο της Πάτρας, η τύχη της κάλπης (που έχει κλειδωθεί με δύο λουκέτα αντί να σφραγιστεί με κερί) αγνοείται επί 15 λεπτά ενώ αργότερα, όπως θα καταγγείλουν επωνύμως 39 φοιτητές, θα βρεθούν σταυρωμένα ψηφοδέλτια στις τουαλέτες και μέσα στα σιφόνια του νερού!  

Ισχυρότατες αστυνομικές δυνάμεις είναι έξω από το Πολυτεχνείο την ημέρα των φοιτητικών εκλογών.

Σαράντα έξι υποψήφιοι από διάφορες σχολές της Αθήνας με κοινή ανακοίνωσή τους καταγγέλλουν τη διαδικασία διεξαγωγής των εκλογών και διακηρύττουν ότι εμμένουν στον κοινό τους στόχο, την κατάκτηση ελεύθερων εκλογών.

Ο διάκονος Τιμ. Λαγουδάκης, φοιτητής της Θεολογικής Σχολής Αθηνών, καταγγέλλει δημόσια ότι στις εκλογές έλαβε επισήμως μόνο 28 ψήφους, αν και τον ψήφισαν 45 συμφοιτητές του, των οποίων επισυνάπτει τις υπογραφές.

Μετά το εκλογικό φιάσκο, οι σπουδαστές του Πολυτεχνείου συγκαλούν έκτακτες συνελεύσεις, όπου αποφασίζουν αποχή από τα μαθήματα και ζητούν την κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, την κατάργηση του 93/69, τη συμμετοχή των φοιτητών στη σύνταξη του Καταστατικού Χάρτη των ΑΕΙ, την απαγόρευση ίδρυσης ξενόγλωσσων πανεπιστημίων και τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών σε όλες τις σχολές.

Την ίδια περίοδο αυτή οι Τοπικοί Σύλλογοι  , η Εταιρεία Μελέτης Ευρωπαϊκών Προβλημάτων (ΕΜΕΠ) και η ΕΚΙΝ (Ελληνοευρωπαϊκή Κίνησις Νέων),  αναπτύσσουν αξιόλογη πολιτιστική και μορφωτική δράση και συσπειρώνουν μεγάλο αριθμό νέων και σπουδαστών.

Στις αρχές του 1973, τα ελληνικά Πανεπιστήμια μοιάζουν με καζάνι που βράζει, έτοιμο να εκραγεί.

Στις 26 Γενάρη, η χούντα δίνει στη δημοσιότητα τον Καταστατικό Χάρτη για την Ανώτατη Παιδεία, με τον οποίο, εκτός των άλλων, επιχειρεί ολοκληρωτικά  την κατάργηση του φοιτητικού συνδικαλισμού. Ακολουθεί θύελλα διαμαρτυριών. Αρχίζουν οι παράνομες στην ουσία συγκεντρώσεις – συνελεύσεις στα σκαλιά της Νομικής  αλλά και στη ΦΜΣ

Στις 5 Φεβρουαρίου οι φοιτητές του Πολυτεχνείου αποφασίζουν γενική αποχή από τα μαθήματα. ενώ σε αποχή κατεβαίνουν και οι σπουδαστές των Σχολών Υπομηχανικών, αλλά και οι σπουδαστές της Σιβιτανιδείου.

Σε αποχή κατεβαίνουν και οι φοιτητές του Πανεπιστημίου της Πάτρας. Οξυμένη είναι η κατάσταση και στη Θεσσαλονίκη.

Η χούντα απαντά με συλλήψεις και βία και στις 13 Φεβρουαρίου με τη δημοσίευση του νομοθετικού διατάγματος 1347/73, με το οποίο δινόταν η δυνατότητα στον Υπουργό Εθνικής Άμυνας να ανακαλεί τις αναβολές στράτευσης των φοιτητών που απείχαν από τα μαθήματά τους. Την ίδια ημέρα και την επομένη γίνεται συγκέντρωση και διαδήλωση μέσα στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο.

  Στις 14 Φλεβάρη, η αστυνομία παραβιάζει το άσυλο, εισβάλλει στο Πολυτεχνείο  διαλύει με ιδιαίτερη βιαιότητα φοιτητική συγκέντρωση και συλλαμβάνει 11 φοιτητές και τους παραπέμπει σε δίκη. Σχεδόν αμέσως και παρά τις αντιδράσεις,  88 φοιτητές έλαβαν φύλλο πορείας για να παρουσιαστούν στο στρατό.

Έτσι  φτάσαμε στις 21 Φλεβάρη του 1973 .Στο κτίριο της Νομικής πραγματοποιούνται φοιτητικές συνελεύσεις, με κύριο αίτημα την κατάργηση του μέτρου της στράτευσης. Ζητούσαμε  την ανάκληση του διατάγματος για την στράτευση των φοιτητών ,αποφασίσαμε  αποχή  από τα μαθήματα  και ζητούσαμε την επιστροφή των συναδέλφων μας  που έχουν ήδη στρατευθεί.

Μέχρι το μεσημέρι της 21^ης Φλεβάρη είχαμε  συγκεντρωθεί στη Νομική γύρω στους 4.000 φοιτητές  από  όλες τις σχολές του Πανεπιστήμιου .Κλείσαμε τις πόρτες .Κατά τις 2 το μεσημέρι, από την ταράτσα του κτιρίου, δώσαμε  όρκο, τον οποίο επανέλαβαν και όσοι βρίσκονταν στις σκάλες και τους κάτω ορόφους.

«Εμείς οι φοιτηταί των Ανωτάτων Εκπαιδευτικών Ιδρυμάτων ορκιζόμαστε στ' όνομα της ελευθερίας να αγωνισθούμε μέχρι τέλους για την κατοχύρωση: α) των ακαδημαϊκών ελευθεριών, β) του πανεπιστημιακού ασύλου, γ) της ανακλήσεως όλων των καταπιεστικών νόμων και διαταγμάτων. Ορκιζόμαστε συμπαράσταση  σε όλο  τον φοιτητικό  κόσμο  της Ελλάδας, ο οποίος βασανίζεται. Η βία και η τρομοκρατία δε θα περάσουν. Ζήτω ο φοιτητικός κόσμος της Ελλάδας».

  Φωνάζαμε  από την ταράτσα της Νομικής συνθήματα, και καλούσαμε τον λαό να συμπαρασταθεί στον αγώνα μας για τις δημοκρατικές ελευθερίες.   Τραγουδούσαμε  το «Πότε θα κάνει ξαστεριά». Γράψαμε  και πετάξαμε   στα πεζοδρόμια αυτοσχέδια τρικ και χειρόγραφες προκηρύξεις. Τα συνθήματα που κυριαρχούν ήταν : «Λευτεριά στα αδέλφια μας», «Δημοκρατία», «Δεν περνά ο φασισμός», «Κάτω η χούντα», «Ελλάς Ελλήνων Φυλακισμένων». «Δεν σε θέλει ο λαός, πάρ’ τη Δέσποινα και μπρος!», «Κάτω η επιστράτευση».

 Πολιτικοί, πνευματικοί άνθρωποι, ακόμη και στρατηγοί εν αποστρατεία αλλά και κληρικοί   με προεξάρχοντα τον σημερινό Αρχιεπίσκοπο Αλβανίας τον Αναστάσιο υπερασπίζονται  τους φοιτητές. Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος ήταν μάλιστα ο  μοναδικός ο  οποίος    κινητοποίησε  αρκετούς διάκους και  νέους παπάδες.  Ο Αναστάσιος έσπασε τον αστυνομικό  κλοιό γύρω από τη Νομική   και  μας έφεραν το  βράδυ εκατοντάδες τσάντες με  τρόφιμα.  Οι πρυτανικές αρχές δεν αντέδρασαν άμεσα αλλά προχώρησαν σε διαπραγματεύσεις με επικεφαλής τον πρύτανη Κωνσταντίνο Τούντα.

Στην Ακαδημίας, συγκεντρωμένοι φοιτητές και πολίτες  άναψαν κεριά και έμειναν εκεί μέχρι το επόμενο πρωί.

Το επόμενο πρωί, οι κλεισμένοι στο κτίριο της Νομικής, βρεθήκαμε  στην ταράτσα, φωνάζοντας συνθήματα προς το συγκεντρωμένο κόσμο.

Στη 1:30 το μεσημέρι της 22ας Φεβρουαρίου, εκπρόσωποι της Επιτροπής  κατάληψης  συναντήθηκαν με τον πρύτανη. Κατά τη συνάντηση, συμφωνήθηκε δεκαήμερη ανακωχή και αποχώρηση μας  από τη Νομική με αντάλλαγμα την ασφαλή έξοδο, για να του δοθεί η δυνατότητα διαπραγμάτευσης με τις Αρχές, για την ανάκληση του διατάγματος για τη στράτευση.

Αποχωρήσαμε  από το κτίριο συντεταγμένα, έχοντας σημειώσει μια ουσιαστική νίκη. Βέβαια  βγαίνοντας έξω  οι  χαφιέδες   μας έδειχναν στην    αστυνομία .Οι αστυνομικοί μας επιτέθηκαν και μας χτυπούσαν .Αρχίσαμε να τρέχουμε για να αποφύγουμε το ξύλο. 

Στη συνέχεια μαζί με τις χιλιάδες κόσμου που είχαν συγκεντρωθεί, συγκροτήθηκε μία πρωτοφανής σε μαζικότητα διαδήλωση στο κέντρο της Αθήνας. Ακολούθησαν συγκρούσεις με την αστυνομία, με συνέπεια να  τραυματιστούν δεκάδες φοιτητές και πολίτες .

Η λαϊκή κινητοποίηση   μας εμψύχωσε και  προχωρήσαμε  στις 20 Μαρτίου του 1973 και σε δεύτερη κατάληψη της Νομικής. Αυτή τη φορά, οι πρυτανικές αρχές ζήτησαν αμέσως την επέμβαση της αστυνομίας και η κατάληψη τελείωσε με δεκάδες τραυματίες και συλλήψεις φοιτητών και διαδηλωτών. Όμως, ο δρόμος για τη  μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβρη του 1973  είχε ανοίξει.

Η κατάληψη της Νομικής αποτέλεσε σημείο αναφοράς για το φοιτητικό κίνημα την περίοδο της χούντας. Η πολιτικοποίησή της και η ανοιχτή συμπαράσταση του αθηναϊκού λαού μαζικοποίησε τον αγώνα των φοιτητών ο  οποίος απηχούσε   όλο και πιο έντονα τις αντιδικτατορικές διαθέσεις της πλειοψηφίας των Ελλήνων.

Η κατάληψη της Νομικής στις 21 Φεβρουαρίου ήταν το προοίμιο για αυτό που θα ακολουθούσε εννέα μήνες μετά: Δηλαδή  η εξέγερση του Πολυτεχνείου τον Νοέμβρη του 1973.

Σήμερα  46 χρόνια μετά   ο  Ελληνικός λαός  και φοιτητική νεολαία είναι αντιμέτωποι με σύγχρονα μεγάλα  προβλήματα .

 Σε λίγο θα συμπληρωθούν   9    χρόνια από την  23η Απρίλη του 2010 όταν ο τότε πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, ανακοίνωνε από το Καστελόριζο την «είσοδο» της Ελλάδας στο 1ο  μνημόνιο .

Μετά την αποτυχία του πρώτου μνημονίου , ακολούθησαν δύο ακόμη μνημόνια, το ένα πιο επώδυνο από τ’ άλλο.
Οι μνημονιακές πολιτικές δεν αντιμετώπισαν τις οικονομικές πληγές της χώρας, αλλά, αντιθέτως, εκτόξευσαν το δημόσιο  και το ιδιωτικό χρέος των Ελλήνων   ,μείωσαν δραστικά το ΑΕΠ,   γιγάντωσαν την ανεργία, διαμόρφωσαν τη μεγαλύτερη μεταπολεμική εσωτερική υποτίμηση, με χτύπημα στους μισθούς, τις συντάξεις και τις κοινωνικές παροχές, με πλήγματα σε ελευθερίες και δικαιώματα, με σάρωμα κατακτήσεων δεκαετιών, προκαλώντας κανονικό ιστορικό πισωγύρισμα της ελληνικής κοινωνίας. Η νεολαία πληρώνει το βαρύτερο    τίμημα της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η χώρα την τελευταία ενιαετία.
  Υποδεικνύουν ως «λύση» στη νεολαία την οικονομική μετανάστευση, είτε  τα προγράμματα μερικής απασχόλησης  και ευέλικτης εργασίας  είτε  να στηθεί  στις ουρές των ανέργων. Το τοπίο είναι  εφιαλτικό για τους νέους που αναζητούν  εργασία. Εσείς οι   νέοι καλείσθε   να δουλέψετε  και  να ζήσετε   με πολύ πιο άθλιους όρους και πολύ λιγότερα δικαιώματα  από  ότι οι  νέοι της μεταπολίτευσης 1974-2010 . 

Η εξέγερση της Νομικής  και του Πολυτεχνείου  μοιάζει σήμερα πιο επίκαιρη από ποτέ. Τότε το φοιτητικό κίνημα, έγινε ο πυροδότης που ώθησε τις εργατικές και λαϊκές μάζες σε μια πρωτόγνωρη εξέγερση ενάντια στη χούντα.  Τότε το φοιτητικό κίνημα είχε απέναντί του μια αμερικανοκίνητη στρατιωτική χούντα.

Σήμερα μπορεί να μην έχουμε τανκς στους δρόμους αλλά η Δημοκρατία και η λαϊκή  κυριαρχία  η ανεξαρτησία η  κοινωνική δικαιοσύνη  και κοινωνική απελευθέρωση είναι ζητούμενα. Οι υπερεθνικοί θεσμοί  και οι Τραπεζίτες ακυρώνουν τη λαϊκή βούληση με τη συνέργεια των κυβερνήσεων που λειτουργούν ως υποτακτικοί  και  μαριονέτες όπως έγινε  με το ΟΧΙ στο Δημοψήφισμα τον Ιούλιο του 2015.

Συνολικά  ο  νεοφιλελευθερισμός σαρώνει κοινωνικές κατακτήσεις  και δικαιώματα.   Οι εργασιακές σχέσεις και τα εργασιακά δικαιώματα  έχουν γυρίσει στις αρχές του προηγούμενου αιώνα.   

Στο χώρο της εκπαίδευσης γνωρίζετε  ότι το Υπουργείο Παιδείας κατέθεσε  και ψηφίστηκε πριν λίγες εβδομάδες  το   νέο σύστημα διορισμών. Το  οποίο κατά τη γνώμη  μου είναι  μια νεοφιλελεύθερη ρύθμιση που ήθελε να κάνει το σύστημα εδώ και χρόνια. Ήθελε να σπάσει την αντιστοίχιση:  πτυχίο = επαγγελματικό δικαίωμα και να το μετατρέψει σε ατομική υπόθεση, σε χτίσιμο βιογραφικού, σε portfolio πτυχίων, “προσόντων”, χαρτιών. Το πτυχίο παύει να αποτελεί την μόνη προϋπόθεση για να βρει κάποιος δουλειά αλλά   και  η προϋπηρεσία και η εργασιακή εμπειρία δεν μπορούν να εξασφαλίσουν μία θέση. Άρα με απλά λόγια,   πρέπει να μπαίνει ο  καθένας και σε ένα ατέρμονο κυνήγι προσόντων που ανά πάσα ώρα και στιγμή θα αλλάζουν.
Επειδή  όμως οι  μεγάλες προοδευτικές εξελίξεις στην ιστορική διαδρομή   της χώρας  μας  υπήρξαν μόνο όταν η νεολαία βγήκε ορμητικά στο  προσκήνιο  και αγωνίστηκε δυναμικά και συλλογικά  (3 Σεπτέμβρη του 1843,  ΕΠΟΝ στην Κατοχή, Αγώνες για τη Δημοκρατία το  1960-64 ,114, Αντιδικτατορικός αγώνας, Αγώνες για τον εκδημοκρατισμό μετά την πτώση της Χούντας , αγώνες ενάντια στις αντιδραστικές εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις το 2006  κλπ   )επιτρέψτε  μου  να πω   ότι,   για να ξημερώσουν σήμερα καλλίτερες ημέρες για το τόπο  μας  και  να μπορέσουμε να ζήσουμε με αξιοπρέπεια,  για να έχουμε δημόσια-δωρεάν παιδεία -υγεία-ασφάλιση, αξιοπρεπή και σταθερή εργασία  ,για να επανέλθουν  όλα τα  των δικαιώματα και οι ελευθερίες  που μας κατάργησαν, πρέπει  όλοι αλλά κυρίως εσείς η νεολαία  να αγωνιστείτε  για τα όχι  μόνο   για δικαιώματα σας  και  για τα καθημερινά σας προβλήματα αλλά   και  για μια κοινωνία όπου  οι δημιουργοί του πλούτου  να είναι αυτοί που πρώτα απ όλα θα τον απολαμβάνουν  ,   για μια κοινωνία όπου όποια και να είναι η ερώτηση η απάντηση να είναι ΠΡΩΤΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ  , για μια κοινωνία δημοκρατίας   και ελευθερίας .Να αγωνιστείτε  για να είναι    ελεύθερη   και ανεξάρτητη η πατρίδα    και πανανθρώπινη τη λευτεριά .

Πιστεύω βαθύτατα ότι σήμερα υπάρχει ένα στοίχημα ιστορικών διαστάσεων   .Αυτό είναι το  να μην αποδεχτούμε όλοι αλλά κυρίως η νεολαία   την περίφημη ΤΙΝΑ, δηλαδή ότι δεν  υπάρχει εναλλακτική πολιτική  στο νεοφιλελευθερισμό  ,στα μνημόνια και την καπιταλιστική βαρβαρότητα.  ΄Η Για να το πω πάλι με τα λόγια του Γιάννη Ρίτσου από το ποίημα του «Στα παιδιά των προλεταρίων» που βρίσκεται και στο βιβλίο του καθηγητή  σας  Γιώργου Ανδρειωμένου: «Παιδιά  μας τον καυμό  μας κάντε παιάνα ,χτυπείστε την χαρμοσύνη καμπάνα... Κάτω από της καταστροφής τη στάχτη σας δίνεται των μαύρων αιώνων το άχτι :Εκδίκησης και Λευτεριάς σπαθί .Μπρος σας γονατιστός προσμένει ο χρόνος να ετοιμαστεί απ΄ τα χέρια σας ο θρόνος που η ζωή δικαιομένη   θα σταθεί»

Σας ευχαριστώ πολύ