ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟΝ ΜΙΜΗ ΔΑΡΕΙΩΤΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΟΧΗ
Είναι βαρύ και δύσκολο
να γράψεις δυο λόγια αποχαιρετισμού για έναν φίλο και σύντροφο και συμπατριώτη όπως
ήταν ο Μίμης Δαρειώτης. Γιατί ο Μίμης ήταν η προσωποποίηση της αγωνιστικότητας
,της ευγένειας, της σεμνότητας, ήθους
και της προσφοράς. Ήταν ανιψιός μιας μεγάλης αγωνιστικής μορφής της Μεσσηνίας και του Χαρακοπιού, του
αείμνηστου ηγέτη του αγροτικού κινήματος, βουλευτή της ΕΔΑ, Τάσου Κουλαμπά.
Πάνω από όλα όμως για μένα ο Μίμης ήταν μια
μυθική μορφή της Αντίστασης και του αγώνα ενάντια στην χούντα. Έμαθα πρώτη φορά
για τον Μίμη το ‘68 μαθητής στην Β γυμνασίου. Θυμάμαι τον πατέρα μου που είπε στη μάνα μου «πιάσανε οι βρωμεροί οι φασίστες
τον μεγάλο γιο του Τάσου Δαρειώτη τον Μίμη τον μαθηματικό και τον έχουν
βασανίσει σαράντα μέρες, αλλά δεν μαρτύρησε τους συντρόφους του». Θυμάμαι στη συνέχεια την αγωνία του να
μαθαίνει για τα βασανιστήρια που έκανε η χούντα στον
Μίμη και τη φυλάκιση του . Όταν έφερε
την εφημερίδα με την πρόταση του εισαγγελέα να καταδικαστεί του σε θάνατο, την
πήρα στα χέρια μου και διάβαζα με δέος την απολογία
του Μίμη . Θεωρούσα πως ο Μίμης ήταν υπεράνθρωπος που δεν λύγιζε μπροστά
στους βασανιστές του. Τον γνώρισα τον Αύγουστο του 1974 μετά την μεταπολίτευση
που ήρθε στην Κορώνη. Όταν συναντηθήκαμε και μίλησα με τον ήρωα των παιδικών
μου χρόνων, σκέφτηκα πως ο Γιάννης Ρίτσος έγραψε στο καπνισμένο τσουκάλι «και
να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα κι απλά…» για ανθρώπους σαν
τον Μίμη.
Γι’ αυτό θεωρούσα πάντα
ασέβεια να διαφωνήσω με τον Μίμη ακόμα κι όταν στα εσωκομματικά κάποιες φορές
είχαμε διαφορετική άποψη.
Θα τον θυμάμαι πάντα,
αιωνία του η μνήμη.
