Άρθρο
του Κοινοβουλευτικού Εκπροσώπου της ΛΑΙΚΗΣ ΕΝΟΤΗΤΑΣ και υποψηφίου βουλευτή
Μεσσηνίας
Θανάση
Πετράκου
Θα υποκύψουμε στις απαιτήσεις των
Σοϊμπλε – Μερκελ και των δανειστών για μια νεομνημονιακή κυβέρνηση ευρείας
συνεργασίας ή θα αντισταθούμε;
Βλέπουμε τις τελευταίες μέρες ένα
συνεχόμενο φλέρτ μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ για την δημιουργία μιας κυβέρνησης
ευρείας συνεργασίας. Από την άλλη έχουμε τον ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αρχικά αρνείται
την συνεργασία και αποκλείει κάθε τέτοια πιθανότητα.
Όλο αυτό το προσχηματικό παιχνίδι
του ΣΥΡΙΖΑ και της ΝΔ πριν τις εκλογές αποσκοπεί στην προσπάθεια υφαρπαγής της
ψήφου του λαού σε ένα από τα δυο κόμματα. Από την μια η ΝΔ αποσκοπεί να
επηρεάσει του κεντρώους ψηφοφόρους οι οποίοι επιθυμούν διακαώς μια τέτοια
κυβέρνηση με φιλελεύθερο προσανατολισμό και λίγες αριστερές νότες για το
αριστερό άλλοθι.
Ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη αρνείται να δεχθεί την συνεργασία με την
ΝΔ πριν τις εκλογές καθώς σημαντικό
μέρος της προεκλογικής του εκστρατείας στηρίζεται στην εκμετάλλευση των
αντιδεξιών αισθημάτων των ψηφοφόρων και ανησυχεί ότι αν πει ναι στην συνεργασία
αυτή προεκλογικά θα έχει διαρροές προς την Λαϊκή Ενότητα. Συνεπώς όλο αυτό
είναι ένα προεκλογικό παιχνίδι για τα μάτια ή καλύτερα για τις ψήφους του
ελληνικού λαού καθώς ότι και να λένε η κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας έχει
υλοποιηθεί προεκλογικά.
Η άρνηση καταρχήν του ΣΥΡΙΖΑ για
την κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας μέσω δηλώσεων κορυφαίων στελεχών του αλλά και
του ιδίου του κου Τσίπρα μόνο αστεία μπορεί να χαρακτηριστεί έχοντας υπόψη το
πρόσφατο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου, την ρητή δέσμευση για
κατάργηση των μνημονίων και την μετέπειτα κωλοτούμπα αλλά και μια σειρά από
ρητές δεσμεύσεις που ποτέ δεν υλοποίησε. Θα μπορούσα να αναφέρω και αλλά
παραδείγματα αλλά αυτά τα δυο είναι ικανά να πείσουν τον καθένα ότι στο ΣΥΡΙΖΑ
δεν σοβαρολογούν όταν λένε όχι, απλώς αυτό το όχι ισχύει μέχρι τις εκλογές.
Άλλωστε οι γέφυρες ήδη δημιουργούνται με τον κο Δραγασάκη που αναμένεται να
είναι επικεφαλής του ψηφοδελτίου επικρατείας να λέει «Χρειάζεται ευρεία πλειοψηφία για να υλοποιήσουμε τη συμφωνία»
Από την ΝΔ έχουν προετοιμάσει το κλίμα
για μια τέτοια συνεργασία επιλέγοντας ένα μετριοπαθή αρχηγό τον κ Μεϊμαράκη
στην θέση του ακραίου κου Σαμαρά και διατηρώντας ένα προεκλογικό κλίμα ήρεμο
καλωσορίζοντας τον ΣΥΡΙΖΑ στην μνημονιακό συνασπισμό.
Βεβαίως όλα αυτά δεν είναι
απαραίτητα καθώς με την αποδοχή και ψήφιση του 3ου Μνημονίου η
κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας είναι υλοποιημένη απλώς το μόνο που απομένει ο
διαμοιρασμός των υπουργικών καρεκλών και οι ποσοστώσεις από κομματικά στελέχη στις
κυβερνητικές θέσεις των διαφόρων οργανισμών που ελέγχονται από την Ελληνική
Κυβέρνηση τα οποία θα καθοριστούν από τα αποτελέσματα των εκλογών της 20ης
Σεπτεμβρίου.
Είναι γνωστό τουλάχιστον σε
αυτούς που υπέγραψαν τον μνημόνιο και σε αυτούς που το ψήφισαν ότι η οικονομική
πολιτική που θα ακολουθήσει η χώρα όσο είναι στο μνημόνιο αλλά και μετά την
λήξη του είναι δεδομένη και θα καθορίζεται καταρχήν από την Γενική Γραμματεία
Δημοσίων Εσόδων η οποία έχει αποκτήσει πλήρη ανεξαρτησία, ο Γενικός Γραμματέας
έχει συγκεκριμένη θητεία και ορίζεται μετά από συμφωνία με τους δανειστές –
άλλωστε το μόνο κυβερνητικό πόστο που δεν άλλαξε κατά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ
ΑΝΕΛ ήταν η Γενική Γραμματέας Δημοσιών Εσόδων που είχε οριστεί από τον κο
Σαμαρά με σύμφωνη γνώμη της Τρόικας - .
Επίσης είναι γνωστό ότι με το 3ο
Μνημόνιο αποφασίσθηκε και δημιουργήθηκε το Δημοσιονομικό Συμβούλιο (που θα
αποτελείται από τεχνοκράτες ) το οποίο θα προβαίνει ημιαυτόματες περικοπές σε
περιπτώσεις αποκλίσεων από φιλόδοξους στόχους πρωτογενούς πλεονάσματος υπό την
αίρεση της προηγούμενης έγκρισης των θεσμών. Επίσης ο κεντρικός τραπεζίτης της
Ελλάδας δηλαδή ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος όπως είναι γνωστό δεν
αλλάζει αν δεν υπάρχει η σύμφωνη γνώμη τόσο των δανειστών αλλά και της ΕΚΤ.
Σε αυτά αν προστεθεί το γεγονός
ότι η χώρα μας δεν έχει δικαίωμα να ασκήσει την δική της νομισματική πολιτική
καθώς με υιοθέτηση του ευρώ αυτό παραχωρήθηκε στην ΕΚΤ και τα όργανα της
Ευρωζώνης συνεπάγεται ότι καμία Εθνική Οικονομική διαχείριση δεν μπορεί να
εφαρμοστεί. Η οικονομική πολιτική της Ελλάδος πλέον δεν καθορίζεται από το
αποτέλεσμα των εκλογών και από τις διαθέσεις της εκάστοτε κυβέρνησης αλλά από
τις αποφάσεις τεχνοκρατών οι οποίοι ορίζονται από την Ελληνική Κυβέρνηση με την
σύμφωνη γνώμη των δανειστών.
Συνεπώς όσον αφορά την εθνική
οικονομική πολιτική υπάρχει μια κυβέρνηση ευρείας συνεργασίας η οποία έχει
καθοριστεί πριν τις εκλογές και δεν θα αλλάξει μετά τις εκλογές. Επιπλέον το
επόμενο διάστημα εκκρεμεί η υλοποίηση 19 μνημονιακών μέτρων που ήδη ψηφίστηκαν,
μέχρι τον Οκτώβριο πρέπει να ψηφιστούν 51 μνημονιακά προαπαιτούμενα, άλλα 127
μέχρι το τέλος του 2015 και 223 μέχρι το τέλος του 2018. Με κάθε προαπαιτούμενο
είναι και μια δηλητηριώδης δόση λιτότητας με συνολικές περικοπές πάνω από 11
δισ. ευρώ, τις φοροεπιβαρύνσεις, τις περικοπές στις κατώτερες συντάξεις, τη
φορολόγηση των αγροτών, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας κ.λπ.. Μέτρα τα
οποία έχουν συνομολογήσει να υλοποιήσουν.
Άλλωστε η κυβέρνηση ευρείας
συνεργασίας είναι απαίτηση και του Σοϊμπλε – Μέρκελ αλλά και των Βρυξελλών, οι
οποίοι για άλλη μια φορά χρησιμοποιούν
ως τυρί μια αόριστη υπόσχεση για ελάφρυνση του χρέους (Είναι αφελής όποιος
πιστεύει ότι θα γίνει συμφωνία με τη μισή Ελλλάδα)με τη φάκα για τον ελληνικό
λαό να είναι μια νέα μνημονιακή συγκυβέρνηση, που θα διαδεχθεί την άτυπη
συγκυβέρνηση των 222 προθύμων και θα
δέσει ακόμα πιο σφικτά τον ελληνικό λαό και τον τόπο με τα μνημονιακά δεσμά.
Δεν είναι, βέβαια, η πρώτη φορά
που οι αντιδραστικοί πολιτικο-οικονομικοί κύκλοι της ΕΕ πιέζουν ανερυθρίαστα το
εγχώριο πολιτικό προσωπικό και ψάχνουν πάντα για τους πρόθυμους. Άλλωστε ,
έχει, πλέον, ικανοποιηθεί το πάγιο αίτημα του πρώτου σκέλους του σχεδίου τους,
που δεν ήταν άλλο από την εκδίωξη των "αριστερών βαριδιών" και κυρίως
της "Αριστερής Πλατφόρμας" από τον ΣΥΡΙΖΑ
Συμπερασματικά όσοι τρέφουν
αυταπάτες ότι ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ πρόκειται να αλλάξουν τα οικονομικά
δεδομένα και να έρθει ανάπτυξη, ας το ξεχάσουν. Μετά τις εκλογές εφαρμόζεται το
3ο Μνημόνιο που ψηφίστηκε στη Βουλή από τον εναπομείναντα ΣΥΡΙΖΑ, τους ΑΝΕΛ, τη
ΝΔ , το ΠΑΣΟΚ και το ΠΟΤΑΜΙ το οποίο είναι εξίσου αντικοινωνικό,
αντιαναπτυξιακό και υφεσιακό με τα δύο προηγούμενα μνημόνια που καταδίκαζε ο
ΣΥΡΙΖΑ. Συνεχίζεται, η μείωση μισθών και συντάξεων τόσο του ιδιωτικού τομέα όσο
και του δημοσίου, η νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους,
η πλήρης απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων και της αγοράς εργασίας, η αύξηση
της φορολογία, άμεσης και κυρίως έμμεσης, το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας
που παρεμπιπτόντως και σε αυτό το μνημόνιο ονομάζεται αξιοποίηση της δημόσιας
περιουσίας και επενδύσεις. Και όλα αυτά εφαρμόζονται σε μια οικονομία κι ένα
λαό εξαντλημένο απ’ τη λιτότητα και την τεράστια ύφεση που έχουν προκαλέσει τα
δυο προηγούμενα μνημόνια έρχεται να προστεθεί και το 3ο Μνημόνιο είναι μια
συμφωνία εξόχως υφεσιακή.
Η λύση υπάρχει και είναι απλή, απαιτείται
στις εκλογές της 20ης Σεπτέμβρη να πούμε ένα νέο αγωνιστικό ΟΧΙ, να καταδικάσουμε
τις μνημονιακές και νεομνημονιακές πολιτικές και τους εκπροσώπους τους:
ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΠΟΤΑΜΙ και δυστυχώς πλέον σήμερα και ο εναπομείνας ΣΥΡΙΖΑ.
Απαιτείται ένα ισχυρό ΝΑΙ στη
ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ, που αποσκοπεί να συσπειρώσει όλες τις προοδευτικές και αριστερές
αντιμνημονιακές δυνάμεις και εκφράζει με συνέπεια την συνέχεια του ΟΧΙ που είπε
ο Ελληνικός Λαός στο δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου.
Το ΚΚΕ η μόνη φαινομενικά
εναπομείνασα αντιμνημονιακή δύναμη του συνταγματικού τόξου και ζει και τρέφεται
από το μνημόνιο για αυτό και η κατάργηση του και η έξοδος από την ευρωζώνη
είναι στα λόγια επιθυμητό στις πράξεις ανεπιθύμητο. Είναι δεδομένο το τι θα
έκανε το ΚΚΕ αν η Λαϊκή Ενότητα στο μέλλον επιχειρήσει να καταργήσει τα
μνημόνια και μας λείπει μια ψήφος στην ΒτΕ, θα επιλέξει την οδό που δεν θέτει
την χώρα στην τροχιά εξόδου από την ευρωζώνη με ρητορική όμως εναντίον της
ευρωζώνης και την ΕΕ.
Η ισχυρή ΛΑΪΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ και οι
συλλογικοί αγώνες είναι η μόνη ελπίδα για να ανακτήσει η χώρα μας την
κυριαρχία, την ανεξαρτησία της, μια ουσιαστική δημοκρατική λειτουργία της
δημοκρατίας. Για να προχωρήσει σε μια προοδευτική παραγωγική ανασυγκρότηση,
βάζοντας τέλος στα μνημόνια και την υποτέλεια.
