ΜΝΗΜΕΣ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ -
46 ΧΡΌΝΙΑ ΠΡΙΝ
Θανάσης Πετράκος
Είχε ξημερώσει για τα καλά το Σάββατο 17 Νοέμβρη 1973 .Βλέπαμε πίσω από τις κουρτίνες να πλένουν τα αίματα στο Πολυτεχνείο .Η γυναίκα που μας έκρυψε όλη τη νύχτα στη πολυκατοικία σχεδόν απέναντι από την είσοδο της Στουρνάρα (στον 5ο όροφο) είχε κατέβει στις 8.30 μαζί με ένα από τα δυο μικρά παιδιά που ήταν μαζί μας (16αρικα ήταν μαθητευόμενοι σε συνεργείο αυτοκίνητων) και μας έφερε ξυραφάκια για να ξυριστούμε, αλλά και για να δει αν μπορούμε να φύγουμε. Όταν ο μικρός έφτασε στην Ακαδημίας πήρε τηλέφωνο στο σπίτι του ζευγαριού που είμαστε (και της είπε "θεία της μαμάς της έπεσε λίγο ο πυρετός" (ήταν το συνθηματικό ότι έφτασε μέχρι την Ακαδημίας) . Ξυριστήκαμε (έκοψα το μούσι και κράτησα το μουστάκι από τότε ) και αρχίσαμε ένας -ένας αρχικά και στη συνέχεια ζευγάρια να βγαίνουμε (μπορούσαμε να σχηματίσουμε 5 ζευγάρια). Για καλή μας τύχη απέναντι από την είσοδο της πολυκατοικίας ήταν παραταγμένες κλούβες της Αστυνομίας και δεν έβλεπαν από που βγαίνουμε . Ήμουν το τελευταίο ζευγάρι που έφυγα από το σπίτι με τη συμφοιτήτρια μου τη Γιάννα τη Μαραγκού από τη Νάξο. Πριν είχε φύγει ο Νίκος ο Παπαδόπουλος από τη Τρίπολη δευτεροετής και αυτός φοιτητής στους Πολιτικούς Μηχανικούς του ΕΜΠ
.Κατευθυνθήκαμε γρήγορα προς τη
πλατεία Εξαρχείων και πήραμε ταξί δευτερόλεπτα πριν πέσουμε πάνω σε μια ομάδα
ΕΣΑ-ΤΖΗΔΩΝ που έκαναν περιπολία .Πήγα τη Γιάννα στο σπίτι της στα Πατήσια και
με το ίδιο ταξί πήγα στο σπίτι του συμφοιτητή και φίλου μου του Χριστόφορου του
Σκιαδά (ήταν μέχρι πριν λίγα χρόνια Γενικός Διευθυντής στο ΙΚΑ). Ο Χριστόφορος
έμενε Ερεσού και Χαρ. Τρικούπη. μαζί με τα αδέρφια του . Είχε βγει το μεσημέρι
της Παρασκευής για να κάνει ένα μάθημα σε ένα παιδάκι και δεν μπόρεσε μετά να
μπει πάλι μέσα στο Πολυτεχνείο. Χτύπησα το κουδούνι και ανέβηκα .
Αγκαλιαστήκαμε είδε ότι ήμουν σώος . Πήρα τηλέφωνο (Είχε τηλ στο σπίτι ο
Χριστόφορος εγώ στο δικό μου δεν είχα). στο χωριό τη μάνα μου και το πατέρα μου
για να με ακούσουν ότι είμαι καλά. Είχαν πεθάνει από την αγωνία διότι ήταν
βέβαιοι ότι θα ήμουν μέσα στο Πολυτεχνείο αφού ξέρανε τη ζούρλια μου όπως έλεγε
η μακαρίτισσα η μάνα μου και γνώριζαν ότι ήμουν το Φλεβάρη και το Μάρτη στις
καταλήψεις της Νομικής Η ώρα είχε φτάσει περίπου 11 .Στο κέντρο ακούγαμε τους
πυροβολισμούς . Μετά από λίγο ακούσαμε από το ραδιόφωνο το διάγγελμα του
χουντικού στρατηγού Ζαγοριανάκου ότι κηρύσσεται στρατιωτικός νόμος καθ άπασαν
την επικράτεια. Γυρίζω τότε και με πίκρα λέω στο Χριστόφορο και στα αδέρφια του
. Φίλε δυστυχώς τελείωσαν όλα . Ας φάω τώρα και θέλω να κοιμηθώ διότι είχα να
κοιμηθώ από τη Τρίτη ,αφού τις δυο νύχτες μέσα στο Πολυτεχνείο (Τετάρτη και
Πέμπτη ) δεν είχα κοιμηθεί καθόλου ούτε φυσικά τη νύχτα της Μεγάλης Παρασκευής
που μπήκε το τανκς και κρυφτήκαμε στο σπίτι 16 άτομα (14 φοιτητές-τριεςΘανάσης Πετράκος
Είχε ξημερώσει για τα καλά το Σάββατο 17 Νοέμβρη 1973 .Βλέπαμε πίσω από τις κουρτίνες να πλένουν τα αίματα στο Πολυτεχνείο .Η γυναίκα που μας έκρυψε όλη τη νύχτα στη πολυκατοικία σχεδόν απέναντι από την είσοδο της Στουρνάρα (στον 5ο όροφο) είχε κατέβει στις 8.30 μαζί με ένα από τα δυο μικρά παιδιά που ήταν μαζί μας (16αρικα ήταν μαθητευόμενοι σε συνεργείο αυτοκίνητων) και μας έφερε ξυραφάκια για να ξυριστούμε, αλλά και για να δει αν μπορούμε να φύγουμε. Όταν ο μικρός έφτασε στην Ακαδημίας πήρε τηλέφωνο στο σπίτι του ζευγαριού που είμαστε (και της είπε "θεία της μαμάς της έπεσε λίγο ο πυρετός" (ήταν το συνθηματικό ότι έφτασε μέχρι την Ακαδημίας) . Ξυριστήκαμε (έκοψα το μούσι και κράτησα το μουστάκι από τότε ) και αρχίσαμε ένας -ένας αρχικά και στη συνέχεια ζευγάρια να βγαίνουμε (μπορούσαμε να σχηματίσουμε 5 ζευγάρια). Για καλή μας τύχη απέναντι από την είσοδο της πολυκατοικίας ήταν παραταγμένες κλούβες της Αστυνομίας και δεν έβλεπαν από που βγαίνουμε . Ήμουν το τελευταίο ζευγάρι που έφυγα από το σπίτι με τη συμφοιτήτρια μου τη Γιάννα τη Μαραγκού από τη Νάξο. Πριν είχε φύγει ο Νίκος ο Παπαδόπουλος από τη Τρίπολη δευτεροετής και αυτός φοιτητής στους Πολιτικούς Μηχανικούς του ΕΜΠ
και 2 μαστοράκια ) απέναντι από την είσοδο της Στουρναρα όπως έχω αναφέρει. Κοιμήθηκα το μεσημέρι του Σαββάτου και ξύπνησα στις 8 το βράδυ της Κυριακής .
Κλείνοντας θέλω να πω εκ μέρους και των 16 που είμαστε στο συγκεκριμένο διαμέρισμα ένα ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στο ζευγάρι που μας έκρυψε και ιδιαίτερα στη ΓΥΝΑΙΚΑ που επέδειξε ΜΕΓΑ ΘΑΡΡΟΣ όταν δυο φορές στις 4-4.30 ήρθε απόσπασμα της Αστυνομίας να ρωτήσει αν κρύβονται φοιτητές και στη συνέχεια πάλι στις 6. Η γυναίκα τους άνοιγε τη πόρτα με το μωρό της στην αγκαλιά το οποίο προφανώς αφού το ξυπνούσε έκλαιγε και με τρομερό θάρρος και ηθοποιία τους έπειθε ότι δεν υπάρχει κανένας στο σπίτι της και διαμαρτυρόταν ότι έρχονται συνεχώς και χτυπούν τη πόρτα με συνέπεια να έχει τρομοκρατηθεί το μωρό της. Δεν τους άφηνε περιθώριο να μπουν μέσα . Εμείς είμαστε κλεισμένοι στο υπνοδωμάτιο και δεν βγάζαμε ούτε ανάσα. Είμαστε επίσης τυχεροί γιατί και ο θυρωρός δεν ήταν ρουφιάνος της Αστυνομίας ήταν Δημοκράτης .Το ζευγάρι δυστυχώς δεν το βρήκαμε στη πρώτη επέτειο το 1974 που πήγαμε με το Νίκο και τη Γιάννα να τους βρούμε και να τους ευχαριστήσουμε (Η ΓΥΝΑΙΚΑ ήταν κομμώτρια και ο άντρας της ράφτης ) . Μας είπε ο θυρωρός ότι πούλησαν το σπίτι και έφυγαν γιατί δεν άντεχε η γυναίκα να θυμάται τη σκηνή με το τανκς που μπήκε και έριξε τη σιδερένια πόρτα του Πολυτεχνείου η οποία πλάκωσε όσους ήταν πίσω .
Οι μνήμες αυτές με σημάδεψαν σε όλη μου τη ζωή .
Ο ΑΓΩΝΑΣ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ
